Ze lacht, een prachtige stralende lach.

Ze is het kleine blonde zusje van mijn vriendinnetje. Lang haar, rank postuur, zo op het oog een echt meisje-meisje en een mooiert. Ik ben net 12, zij is een paar jaar jonger, maar ondanks die jonge leeftijd zo krachtig en eigengereid. Stiekem heb ik bewondering voor zoveel durf. Zo stoer als zij is, ik ben het niet. Soms vechten ze elkaar de tent uit, zoals zusjes soms doen. En net zoals dat gaat, met kleine zusjes van je vriendinnetje, vind ik haar regelmatig razend irritant.

Jaren verstrijken, banden verwateren en worden weer eens aangehaald, met dat vriendinnetje van toen. Op een prachtige dag zijn daar ineens donderwolken: zusje is ziek, levensbedreigend ziek. Mooie krachtige blonde Jo, die zo sprankelt van het leven. Mijn hart huilt om zoveel slecht nieuws. Drukbezette moeder van een vrolijk jochie is ze inmiddels, haar leven is nog maar amper begonnen. Ze vecht, met alles wat ze in zich heeft en alle lieverds om haar heen vechten mee. Met zijn allen leven we maandenlang tussen hoop en vrees. Elke chemo is een kans, elke nieuwe ontwikkeling geeft nieuwe hoop en wordt met twee handen aangegrepen.

Want ze heeft nog zo razend veel leven te leven. Elke jonge moeder zou haar eigen kleintje groter moeten zien groeien, die verwondering en liefde mogen ervaren als je jouw kleintje een prachtig mens ziet worden. Het is nog lang niet af, dat leven van haar. Met zijn allen hopen we op goed nieuws, hopen op een kans, hopen voor haar op een lang en volop geleefd leven. Met mokerslagen wordt elke nieuwe hoop kapotgeslagen, keer op keer. Maar wat is ze strijdbaar, dat mooie blonde zusje, lieve, lieve Jo.

Blonde zusje

Het is zomaar een vrijdag, we zitten op het terras, mijn vriendinnetje van vroeger en ik. Koffie en bijkletsen, we genieten. Als een wervelwind stormt ze het terras op, lieve Jo. We groeten, kussen, ik heb haar in mijn armen, geef een dikke knuffel. ‘Zie je het niet Cynt’ vraagt ze ’zit ie wel goed recht’? Ik kijk naar haar maar zie geen pruik, ik zie alleen prachtige lange blonde haren. Ik huil van binnen maar lach van buiten. ‘Je ziet er prachtig uit Jo, echt goed’ zeg ik.

Ze lacht, ondanks al haar ellende, een prachtige stralende lach. God wat bewonder ik haar moed, haar wilskracht, haar doorzettingsvermogen ondanks die allesomvattende angst die ook in haar huist. ‘Even snel naar de speelgoedwinkel’ zegt ze ‘dat gaat net in deze week tussen twee chemo’s in’. Ongelofelijk, maar ze doet het.

Een paar maanden later weten we dat het einde nadert, hoe oneerlijk het leven is, en dat sommige strijders het niet mogen winnen, kunnen winnen. Moet ze loslaten wat haar zo ontzettend lief is, en laat ze zovelen volkomen verslagen achter. Haar afscheid is allesomvattend indrukwekkend. Ze sprankelt van het videoscherm, beeld na beeld, dat mooie blonde zusje, dierbare lieve Jo.
Ze leeft in vele harten voort, ook in die van mij.

Het is zomaar een maandag, ik zit op de fiets en als een wervelwind fietst er een jonge vrouw voorbij, wapperende blonde haren, rank postuur. Het is me regelmatig overkomen, in de afgelopen zeven jaar sinds haar afscheid. Ik denk dan even aan haar en in gedachten zwaai ik.
Dag mooi blond zusje, dag lieve Jo, vergeten doen we je nooit.