Skip to content
Menu
Cynthia Poen
  • Contact Formulier
Cynthia Poen

De laatste dag, hoofdstuk 2

Posted on 28 juli 201931 juli 2019

Ellen liep de trap op naar de badkamer, van een lange hete douche zou ze hopelijk opknappen. Die drie uur alleen zou ze benutten om zich nog even te ontspannen, daartoe een poging te wagen in ieder geval. Haar lijf mopperde, het mopperde de laatste tijd steeds vaker, stribbelde tegen, voelde niet meer fit en sterk. Ellen keek kritisch naar haar naakte lijf in de spiegel, haar volle borsten, nog steeds mooi en stevig, haar zandloper gevormde lichaam dat op sommige plekken duidelijk iets te rond was. Een onbemind lichaam, ongeliefd en onbegeerd.

Ze legde haar handen op haar buik, haar lege buik waar nooit leven had mogen groeien, het gemis en het verdriet sneed scherp door haar hart, ze voelde zich nutteloos en leeg. Ellen draaide de douche iets heter en stapte onder de stevige straal, sloot haar ogen en liet het warme water haar lijf omarmen. Ze dacht aan haar man, aan Henri, wat had ze ooit in hem gezien. Het voelde al jaren onbegrijpelijk dat ze toen met volle overtuiging voor hem had gekozen, hem had verdedigd tegenover eenieder die niet zag wat zij dacht te zien. Ze was niet verliefd geweest, dat was zeker maar ze voelde zich gevleid door zijn aandacht. Om heel eerlijk te zijn had ze voor Henri gekozen omdat ze dacht niks beters te kunnen krijgen. Maar dat kon ze niet hardop zeggen, niet tegen zichzelf en helemaal niet tegen een ander. 

Hij had haar mee uit gevraagd toen hij bij haar vader op het bedrijf langs was gekomen. Zij hielp haar vader vaak met wat administratieve klusjes en was die dag toevallig op kantoor aanwezig geweest. Zo had ze Henri ontmoet. Haar vader had haar aan hem voorgesteld als zijn dochter en enige erfgenaam en Henri had naar haar geglimlacht en haar mee uit eten gevraagd. Henri met zijn peper en zoutkleurige haar en keurige midden scheiding, dat haar dat altijd onberispelijk zat, zijn kapsel en haarkleur waren al die jaren precies hetzelfde gebleven. Henri met zijn kille grijze ogen en zijn fantasieloze humeur. Diezelfde avond had hij haar opgehaald en meegenomen naar een leuke bistro, geen luxe bedoening, precies wat ze leuk vond. Hij was charmant geweest, onderhoudend. Aan het eind van de avond had hij haar naar huis gebracht en gekust, vol op haar mond. Die kus was allesbehalve spectaculair geweest maar droog en koud. 

Ze weet nog dat ze bij zichzelf dacht dat het jammer was dat ze niets voelde, geen kriebel in haar buik of een onbedwingbaar verlangen om tegen hem aan te leunen en de kus te verdiepen zoals in de film. Ze had films gezien waarin de heldin van het verhaal volledig van haar sokken werd geblazen door die eerste kus. Ze had het aan zichzelf geweten, aan haar onervarenheid, haar gebrek aan sexappeal.

Henri was de eerste geweest die haar mee uit nam en haar aandacht gaf, de eerste man die haar kuste, die überhaupt de kans kreeg om haar te kussen. Misschien was zij gewoon een rigide, koude vrouw en was ze eenvoudigweg niet geschikt voor een hartstochtelijke, meeslepende liefde. Films zijn echt geen afspiegeling van het werkelijke leven zei ze tegen zichzelf, films waren allemaal fantasie, daar was niks echts aan. Ze mocht haar handen dicht knijpen dat hij aandacht aan haar besteedde maakte ze zichzelf wijs en parkeerde al haar twijfels daaromtrent resoluut in een afgesloten laatje in haar hoofd. In de daaropvolgende weken nam Henri haar regelmatig mee uit, nam bloemen voor haar mee, was charmant en attent. Maar zijn kussen bleven koud en droog en Ellen bleef teleurgesteld. Na drie maanden vroeg hij haar ten huwelijk en zij accepteerde zijn aanzoek, ondanks alle stemmetjes in haar onderbuik die vol hartstocht nee schreeuwden. Binnen afzienbare tijd waren ze getrouwd en was ze bij Henri ingetrokken, in zijn kleurloos ingerichte vrijstaande huis, een huis dat niet warm en uitnodigend was en nooit zou voelen als het hare, als een fijne plek, als thuis.

Het markeerde het begin van een sombere en donkere periode. 

De charmante en attente Henri ruimde na het ja-woord direct het veld en haar huwelijksnacht was een complete teleurstelling, haar huwelijk werd tot haar verdriet nooit geconsumeerd. Het rode negligé dat ze speciaal voor haar huwelijksnacht, tegen beter weten in, giechelend en vol verwachting had aangeschaft bleef ongedragen en vruchteloos achter in de kast liggen als een treurig aandenken aan haar liefdeloze huwelijk. Hoe naïef was ze geweest in die eerste jaren van hun huwelijk, Ellen was nog zo jong, zo groen geweest, zonder enige ervaring in de liefde of in relaties. Ze had Henri gezien als man van de wereld, als iemand die alles beter wist dan zij, zijn afwerende houding had haar onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen gevoed. Tegen de tijd dat ze zich realiseerde dat de manier waarop ze behandeld werd niet normaal was, waren er al heel wat jaren verstreken en zat ze compleet verstrikt in deze ellendige, sombere gevangenis.

Ze stapte onder de douche vandaan en droogde zich langzaam af, liet haar handen langzaam langs haar lichaam glijden, alle contouren van haar lijf volgend, fantaserend dat het warme mannenhanden waren die haar streelden, die haar liefhadden. Ze zuchtte om haar gedachten, om haar verlangen naar echte hartstochtelijke liefde, zou het ooit nog voor haar zijn weggelegd? En zou ze ooit het vertrouwen nog op kunnen brengen om zich te geven aan een man? Vol overtuiging schudde Ellen haar hoofd, ze keek wel uit, nooit meer een man voor haar. Ze stapte in haar slipje en kleedde zich verder aan, bond haar lange haar losjes in een staart en maakte de douche schoon.  Ze liep naar beneden en keek op de klok, van die drie uur waren er nog maar 2 overgebleven, nog maar 2 uur voor ze de laatste en belangrijkste avond van haar leven tegemoet ging. Ze bad dat ze de rust voor zichzelf kon bewaren, dat ze zich zou kunnen gedragen als altijd want Henri mocht absoluut geen argwaan krijgen. 

Ze ging in haar favoriete stoel zitten en keek mijmerend de tuin in, er zat een grote zwarte kraai op een tak naar haar te staren. Zijn kraalogen keken haar lang en indringend aan, alsof hij bewust naar haar zat te kijken, in zijn blik een donkere belofte van naderend onheil. Ze voelde een rilling langs haar ruggenwervel omhoog kruipen en huiverde onwillekeurig in haar stoel.

Geef een reactie Antwoord annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Categorieën

  • Cynt blogt
  • Diversen
  • Ervaringen coronatijd
  • Ervaringen van een mama
  • Fictie
  • Kampeeravonturen
  • Met een knipoog
  • Warme herinneringen
  • Zelf klussen
  • Zorgblog

Archief

  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • januari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze site, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid

Meta

  • Inloggen
  • Berichten feed
  • Reacties feed
  • WordPress.org
©2021 Cynthia Poen | WordPress Theme by Superbthemes.com