Met haar handen voor haar ogen geslagen voelde Ellen hoe ze overspoeld werd door enorme golven van intens verdriet, haar wereld werd even volledig zwart en de schokgolf van haar eigen verdriet deed haar schudden op haar grondvesten. De klap van het onverwachte overlijden van haar ouders had haar om laten vallen, in laten storten, bijna. Ze was gered door dat ene hele dunne lijntje, dat minuscule levenslijntje wat zich vanuit die enorme rots van ellende vanuit een haarscheurtje had ontworsteld en als een prachtige bloem was ontloken in haar bezwaarde brein.
Haar lieve ouders waren onderweg naar huis geweest toen ze een auto-ongeluk hadden kregen. Ze waren die avond bij Ellen op visite geweest, een zeldzaamheid want Henri hield niet van visite, hij gaf nooit toestemming als ze haar ouders uit wilde nodigen en ze had ze nog maar zelden gezien. Wonder boven wonder had hij het voor een keer goed gevonden, dat haar ouders een keer bij haar langskwamen, dat ze bleven voor het eten, dat ze een wandelingetje met ze maakte buiten, na het eten, zonder hem. Ze had er zo van genoten, net als haar ouders, arm en arm slenterden ze door de straten tijdens die zwoele zomeravond. Ze hadden er tijdens hun wandeling over willen praten, met haar, over haar huwelijk maar Ellen had er niks van willen weten.’Nu niet pap en mam, wie weet ooit nog eens maar nu niet, nu wil ik alleen maar even van jullie gezelschap genieten en over andere dingen praten’ had ze gezegd. Diezelfde avond hadden de remmen van hun auto het begeven in een scherpe bocht. Het was een volslagen raadsel hoe het had kunnen gebeuren want haar vader had de auto altijd goed laten onderhouden.
Ze waren tegen een boom tot stilstand gekomen en op slag dood geweest. Een uur na het ongeluk had er een politieagent voor de deur gestaan om haar het nieuws te vertellen, ‘hoeveel ellende kon een mens verdragen eigenlijk’ had Ellen gedacht. Ze had zich zo schuldig gevoeld, had ze haar ouders nou maar niet uitgenodigd die avond, was ze maar niet egoïstisch geweest, waren ze maar gewoon thuis gebleven.
Ondanks haar overweldigende verdriet had ze de erfenis zelf willen afwikkelen, iets waar Henri na heel veel tegenstand mee akkoord had moeten gaan, het waren tenslotte haar ouders. Hij had haar flink onder druk gezet, gezegd dat ze te labiel was, niet sterk genoeg. Dat ze te weinig verstand van dat soort zaken had, dat ze het maar beter allemaal aan hem over zou kunnen laten. Maar Ellen had ergens, diep in de krochten van haar ziel, de kracht gevonden om sterk te zijn, zich te verzetten met het beeld van haar beide ouders op haar netvlies. Ze waren gestorven en hadden haar de grootste gift gegeven die ze haar op dat moment hadden kunnen geven: de kans op vrijheid, op een leven zonder hem, op een tweede kans.
Want ze wist dat er naast het huis, de grond en alle lopende zaken ook nog een klein huisje in de Belgische Ardennen bij de erfenis zou zitten. En dat huisje, dat zou haar redding zijn want dat huisje, daar wist Henri helemaal niks van af. Haar ouders kwamen er al jaren niet meer, ze verhuurden het meestal en omdat Henri niet veel met haar ouders had gesproken de afgelopen jaren wist hij van het huisje helemaal niks. Dat hoopte ze tenminste, ze moest het gokken, moest vertrouwen hebben in die gedachte. Dus had ze tegen Henri gelogen, met zweet in haar handen en angst in haar lijf, haar hoofd timide gebogen houdend, de intens verdrietige dochter die heel voorzichtig van binnen weer een beetje zichzelf werd. Haar ouders hadden niet anders gewild, dat wist ze zeker en die gedachte gaf haar de kracht die ze nodig had. Ze had gelogen over de volledige opbrengst van de erfenis en gelogen over de volledige inhoud ervan. Ze had een mooi bedrag achterover weten te drukken en ze had het huisje in de Ardennen aangehouden.
Liegen tegen Henri was een bijna onmogelijke taak geweest maar ze had het met een trillende stem volbracht, biddend dat hij het zou wijten aan haar enorme verdriet. De angst voor mislukking was als een stem in haar hoofd die ze moeizaam maar onveranderlijk negeerde, ze durfde er simpelweg niet teveel over na te denken.
Doordat ze al die jaren, naast het beetje salaris wat ze opzij zette, nooit iets extra’s kunnen sparen, had een eigen leven onmogelijk geleken. Henri had haar altijd afgepast geld voor de wekelijkse boodschappen gegeven en wilde daarna alle bonnetjes zien van haar inkopen. Maar ineens was haar toekomstbeeld anders geworden, ineens was daar een kans.
De crematie van haar ouders was een stille armzalige bijeenkomst geweest met wat buren, vrienden en zakenrelaties van haar ouders. Maar ze was niet verdronken in haar verdriet, ze had de kans die haar ouders haar hadden geschonken als gevolg van hun overlijden als opnieuw geboren worden ervaren, alsof ze waren gestorven om haar te redden opdat zij weer kon leven.
Ellen wilde er niet te lang bij stilstaan, later zou ze rouwen, als ze rust en ruimte had om haar verdriet volledig toe te laten, als ze alleen was en haar plan was geslaagd. Nu moest ze zich concentreren op haar ontsnappingsplan.
Ellen keek op de klok, nog een uur, een uur nog tot het belangrijkste moment van haar leven.