Ellen voelde dat ze aan het einde van haar krachten was, aan het eind van haar toneelspel, ze zou het niet lang meer volhouden om normaal te functioneren, ze was op.
60 minuten,nog maar 60 minuten, ze moest zich zo langzamerhand echt mentaal schrap zetten, voor als Henri zijn voordeursleutel weer in het slot stak en het huis vulde met zijn deprimerende alles overheersende aanwezigheid. Gelukkig was vandaag de laatste dag, de laatste dag voor ze zou vluchten naar de veilige omarming van haar huisje in de Belgische Ardennen. Het huisje waar ze zoveel mooie en warme herinneringen aan had. Ze was er als kind heel vaak met haar ouders geweest en kende het huisje en de omgeving op haar duimpje. Ze verlangde naar de warmte van het huisje, haar veilige schuilplek na al die jaren van ellende. Zodat ze eindelijk tot rust kon komen en kon starten met leven, een leven zonder de constante spanning van haar dagen gevuld met Henri.
De afgelopen weken had ze wat persoonlijke spulletjes naar het huisje gebracht als Henri naar zijn werk was en het voelde nu echt als haar plekje. Morgen als Henri de deur uit was zou ze de laatste spullen pakken en weggaan, voorgoed. Ze voelde de opluchting in haar lijf, een soort lichtheid, eindelijk zou ze vrij zijn en haar eigen leven gaan leiden.
Plannen had ze inmiddels ruim voldoende, ze zou op vakantie naar het buitenland gaan, Spanje was haar eerste doel, over een jaartje, als ze haar eerste jaar in vrijheid had geleefd. Spanje met zijn sangria en zijn warme zon, hoe fantastisch zou dat zijn, Ellen kon bijna niet wachten. En ze zou haar eigen muziek draaien met het volume op 20, wanneer ze maar wilde, nooit zou ze dat meer stiekem hoeven doen of alleen maar als ze alleen thuis was.
Ze zou eten wat en wanneer ze maar wilde, voor de tv, buiten in de tuin, bordje mee naar bed, wat zij op dat moment wilde dat ging ze doen. Ze zou lekker tot laat opblijven of gewoon om half acht naar bed gaan, gewoon, omdat het kon.Ze zou naar een onnozele soap kijken en keuzes maken voor zichzelf, alleen nog maar voor zichzelf. Ze zou de douche niet elke dag meer schoonmaken, ze zou verschillende sokken dragen als een Pippi Langkous op leeftijd en never nooit meer naar Limburg gaan. Ze zou nieuwe vrienden maken en vrij zijn. Ellen kon niet wachten tot het eindelijk morgen was.
Alleen vanavond moest ze nog door zien te komen, ze griezelde bij voorbaat al bij de gedachte aan vanavond. Een hele avond met Henri, samen eten en samen het verplichte drankje drinken voor het eten. Het was als een vorm van opgeklopte nep-gezelligheid, Ellen rilde bij de gedachte aan dat verplichte nummer dat zich dagelijks herhaalde. Het door Henri zelf gemixte drankje dat serieus ondrinkbaar was, ook weer een grill van hem sinds een aantal weken. Ze moest zich er elke dag door heen worstelen omdat hij simpelweg geen nee accepteerde, haar glas moest leeg. ‘Hij deed zoveel moeite om dat elke dag voor haar te maken’ zei Henri, ‘het minste dat ze kon doen was de beleefdheid op brengen om het netjes op te drinken’.
Tegenwoordig hield hij haar scherp in de gaten, in het begin gooide ze het drankje nog weleens in een plantenbak maar dat had hij doorgehad. Het had tot een gruwelijke scene geleid en bij de gedachte aan die avond liepen de rillingen weer over haar lijf. Ze had het sindsdien maar braaf opgedronken om de confrontatie te vermijden. Vandaag voor de laatste keer El, dacht ze en ze stak in haar hoofd haar tong naar hem uit. Ze moest lachen om zichzelf en haar recalcitrante gedachten, het vooruitzicht dat aan al haar ellende morgen een einde kwam maakte haar verzwaarde hart kilo’s lichter.
Ellen legde de ansichtkaart van Anneke op de eettafel voor Henri, zodat hij die straks meteen zag liggen als hij thuis kwam en liep de keuken in om alvast wat voorbereidingen te treffen voor het eten, Henri zou dat verwachten als hij thuiskwam en alles moest vooral normaal lijken. Ze zou het eten dusdanig klaar hebben staan zodat ze direct kon starten met koken als hij dat wenste. Henri wenste altijd een hoop en ze had zich ernaar te voegen, niet gehoorzamen zou tot scenes leiden. Ellen was nou eenmaal niet goed in confrontaties, niet stoer genoeg om hem te weerstaan, zijn toorn was zo heftig, ze was altijd bang dat hij haar iets aan zou doen.
Haar angst voor hem en waar hij toe in staat was was de reden dat ze nu nog hier was, ze wist dat ze geduldig af moest wachten tot de juiste kans voorbijkwam, de juiste kans om te ontsnappen aan zijn greep en volledig vrij te zijn zonder steeds over haar schouder te moeten kijken of hij haar soms terug kwam halen.
Ellen voelde zich misselijk worden bij de gedachte aan de komende uren, ‘rustig blijven El’ zei ze ’nog even volhouden’.