Ellen liep naar boven naar haar eigen slaapkamer, sinds hun trouwen hadden ze altijd aparte slaapkamers gehad. Ellen was daar inmiddels meer dan gelukkig mee, met die ene plek waar hij echt nooit kwam. Henri had tijdens hun huwelijk allerlei onredelijke eisen gehad, over haar gedrag of over haar uiterlijk. De repercussies als ze niet gehoorzaamde waren niet mals geweest dus in opstand komen had ze snel opgegeven. Ze had zich gevoegd en aangepast tot haar persoonlijkheid was weggegumt, tot ze bijna helemaal vergeten was wie ze zelf eigenlijk was, .
Ze knielde neer voor haar kledingkast. Onder een van haar lingerielades had ze een envelop vastgeplakt met duck tape, hierin zaten de eigendomspapieren van het huisje in de Ardennen, haar paspoort en een paar honderd euro aan contanten voor de eerste weken. Stel dat ze toch naar een arts zou moeten of in nood iets anders zou moeten betalen dan hoefde ze niet direct de straat op om geld te pinnen. Ze wilde zich die eerste periode vooral zo min mogelijk in het openbaar vertonen. Ze voelde of de envelop nog op zijn plek zat, Henri was soms griezelig onvoorspelbaar en ze was doodsbang dat hij achter haar plan zou komen. Het koude zweet brak haar uit bij de gedachte alleen al.
In het huisje in de Ardennen had ze een voorraad conserven aangelegd en ze had zichzelf aangeleerd zelf brood te bakken. In een kleine vriezer in de bijkeuken had ze een voorraadje vlees en vis opgeslagen en in de provisiekast had ze pakken met lang houdbare melk neergezet, een voorraadje meel en een paar flessen wijn. De houtopslag naast het huisje lag stijfvol met gekloofd hout, een oude houten kist naast de haard lag vol met aanmaakblokjes en de warmwaterboiler was nagekeken. Voorlopig zou de open haard voor zalige warmte in huis zorgen, ze zou knus in haar vaders oude schommelstoel zitten bij het open vuur, wat voor zich uit mijmerend of lezend. En dankzij de boiler zou ze meer dan voldoende warm water hebben. Het ouderwetse bad op pootjes zou ze als eerste vullen, met loeiwarm water. Ze zou met een wijntje en haar favoriete badolie uren in bad gaan liggen weken tot ze rozig en gerimpeld was.
Daarna zou ze zich oprollen in het tweepersoonsbed onder het door haar moeder zelfgemaakte sprei en dagdromen van haar nieuwe toekomst. Ze zou zo graag willen slapen zonder angst; onbezorgd en tevreden. Het zou in het begin vast wennen zijn, de angst voor Henri zou moeten slijten, het vertrouwen dat ze veilig was in haar knusse huisje ver weg van de bewoonde wereld zou ongetwijfeld moeten groeien. Natuurlijk was dat er niet ineens maar ze hoopte dat te kunnen vinden. Er stond een doosje haarverf in de badkamer op haar te wachten, een andere kleur haar zou haar uiterlijk snel veranderen. En haar lange haar zou ze afknippen had ze bedacht, een bril met gewone glazen zou de nieuwe look afmaken, het zou er hopelijk voor zorgen dat ze op het oog iemand anders leek. Verder had ze een nieuw paspoort laten maken, onder een valse naam.
Ook dat had een enorme bak met geld gekost maar ook dat zou het driedubbel en dwars waard zijn. Via haar baantje bij de makelaar was ze in contact gekomen met een louche groep kerels die onroerend goed kochten en cash betaalden, ze had in de loop der jaren veel met ze te maken gehad. Het bleken onverwacht hele sympathieke aimabele mannen te zijn en na lang twijfelen had ze het gedurfd om hun advies te vragen, deze kerels zouden ongetwijfeld goed een geheim kunnen bewaren, ze had de gok maar gewaagd want veel slechter kon het inmiddels niet meer worden.
Als echte heren hadden ze haar onmiddellijk willen helpen, ze hadden zelfs aangeboden Henri een kopje kleiner te maken. Ellen grijnsde, die groep ruige kerels bleken stuk voor stuk een klein hartje te hebben.Maar hoe verleidelijk dat aanbod ook was geweest ze had het afgeslagen, moord paste niet bij haar karakter, ze zou niet met zichzelf kunnen leven als ze dat had gevraagd maar heel soms twijfelde ze weleens of ze daar goed aan had gedaan.
Het zou haar een hoop angst en slapeloze nachten besparen als ze ja zou zeggen, wie weet zou ze het toch nog overwegen, in de toekomst, als ze toch geen rust zou kunnen vinden of als Henri haar onverhoopt zou vinden en terug zou halen. Het was een fijne gedachte om iets achter de hand te hebben. ‘Hun aanbod bleef voor altijd geldig’ hadden ze gezegd. Ellen liep de trap af en liep snel nog even naar buiten, naar haar auto, een oude kever die ze voor haar achttiende verjaardag van haar ouders had gehad. Achterin haar oude kever had ze een krat literflessen water staan.
Omdat de watertoevoer van het huisje weleens kuren had, had ze in de kelder onder het huisje 10 litertankjes met water neergezet en eveneens een paar zakken aardappels opgeslagen. Ze zou gewoon vanuit de 10 litertanks water overtappen in deze literflessen, scheelde haar sjouwen en een hoop gedoe. Maar ze wist niet meer zeker of ze de achterbak van haar auto had afgesloten, verbeeld je dat Henri net vandaag haar achterbak open zou doen en het krat zou zien staan. Hij zou vragen stellen waar ze geen antwoord op zou hebben, geen antwoord dat ze hardop zou kunnen uitspreken in ieder geval. Ellen checkte de achterbak, op slot, natuurlijk, ze lachte om zichzelf, alsof ze dat zou vergeten.
Snel liep ze terug naar binnen, voor Henri thuis zou komen. Ze had haar verdwijning minutieus voorbereid en ze hoopte dat ze overal aan had gedacht, de tijd zou het leren dacht ze, het meeste was wel geregeld. Onhandig liet ze haar sleutels vallen en snel bukte ze zich om ze op te rapen, haar ge-trut vervloekend.‘Let nou toch eens op El’ mopperde ze op zichzelf, haar spanning nam toe en ze voelde zich gejaagd, opgejut.
Ze kwam moeizaam overeind, even werd het zwart voor haar ogen, haar hoofd bonkte en ze moest zich vastgrijpen om niet om te vallen. Ze voelde het klamme zweet op haar rug, misschien moest ze even een half uurtje op de bank gaan liggen. Op bed liggen was geen optie, als ze in slaap viel en Henri vond haar op bed als hij thuiskwam. Ze rilde bij de gedachte alleen al, er zouden ongetwijfeld weer maatregelen volgen, maatregelen die ze met heel haar hart wilde ontwijken.