Gebroken verlangen, hoofdstuk 2

Haar gedachten werden onderbroken door het gepiep van haar mobiel. Zoekend keek ze rond en met een ferme greep trok ze haar telefoon onder een stapel kranten vandaan.’Met Koosje’ zei ze vrolijk. ‘Koosje, Bas hier, kan je nog even langs kantoor komen? Ik wil je nog even spreken vandaag’. Koosje knikte: ‘Bas, natuurlijk, is met een uurtje oké?’ Ze spraken nog even kort met elkaar en hingen op met een afspraak voor later die dag. Bas was de redacteur, haar redacteur, van de krant waar ze voor werkte. Hij had haar 6 maanden geleden een superkans gegeven, een superkans en een vlucht uit haar dagelijkse, ellendige werkelijkheid. 

Bas had haar ellende gezien. Hij was er die avond tijdens het bedrijfsuitje bijgeweest en had gezien hoe Joe zich in had laten pakken door Louise. Hij had gezien hoe zij, Koosje, de hele avond als een treurig muurbloempje rond had gehangen, hoe ze onhandig en stil in een hoekje had staan kijken hoe Joe en Louise de dansvloer samen onveilig hadden gemaakt. Hoe ze , naarmate de avond vorderde, steeds dichter tegen elkaar aan hadden gedanst, hoe hun luidruchtige gelach met elkaar over was gegaan in intiem gefluister dicht bij elkaars oor. Koosje had volledig voor schut gestaan, haar hart was die avond in zo’n duizend stukjes gebroken. Tegen beter weten in had ze nog gehoopt dat Joe haar niet zomaar opzij zou schuiven voor iemand als Louise, dat hij haar echt wel door zou hebben ook al duurde dat wellicht even, dat het een korte bevliegingen zou blijken te zijn. Helaas bleek dat een illusie.

Een week na dat feestje zat ze al snotterend en blubberend in Bas zijn kantoor, smekend om wat ruimte voor zichzelf, ruimte om diep in een of ander gat te kruipen en alleen maar te hoeven janken om haar gewonde hart en verloren zelfrespect. In plaats daarvan bood hij haar die vluchtroute, een kans om 6 maanden betaald weg te kunnen en ze zou hem daar eeuwig dankbaar voor blijven. 

Sindsdien had ze rondgereisd in haar oude trouwe Volkswagen busje. Dat ze dat bus campertje had aangeschaft was een van de beste beslissingen die ze in lange tijd gemaakt had. Ze had er vol enthousiasme een echt hippie thuis van gemaakt met vrolijke gordijntjes, kleurig beddengoed en stoffen lampjes. Het minikeukentje had ze met steigerhout afgetimmerd en het was een knus en warm geheel geworden. Koosje voelde zich volkomen thuis in haar mini-huisje op wielen, wat had een mens nou nog meer nodig eigenlijk. Haar busje had haar trouw en zonder sputteren overal heen gebracht, kilometer na kilometer, steeds meer afstand creërend tussen haar en de plek waar ze zo gelukkig geweest was.

Koosje wierp een blik in de spiegel, de verbeten trek op haar gezicht was bijna lachwekkend als ze niet zulke serieuze en verregaande plannen had gemaakt de afgelopen maanden. Na al dat plannen was de tijd nu eindelijk rijp voor de uitwerking ervan. Ze bond haar lange haar in een rommelige knot boven op haar hoofd en besloot zich klaar te gaan maken, het was de hoogste tijd.