Voor ik al die jaren geleden in de zorg ging werken, had ik nog nooit iemand fysiek aangeraakt die niet heel dichtbij me stond. En heel eerlijk vond ik het in het begin best heel pittig, om heel dichtbij sommige mensen te zijn. Omdat die specifieke personen een vorm van weerstand bij me opriepen. Door hun agressie, of de manier waarop ze tegen me praatten. Om dan dicht bij iemand te komen voelt tegenstrijdig, en het negeren van mijn eigen emotie vond ik gewoon weleens lastig. Die instinctieve reactie van mijn eigen zijn moest ik naast me neerleggen om simpelweg mijn werk te doen. ‘Zorgen voor’ is nou eenmaal nooit routine.
Mijn werkleven zit bomvol prachtige momenten. Want mogen zorgen voor een ander mens, op dat kwetsbare moment in zijn of haar leven, is echt heel waardevol. Het heeft mij zoveel rijker gemaakt, ook op die hele moeilijke momenten en zelfs door de dingen die ik het liefst vergeet.
Emotie
Iemand zien sterven is nooit simpel, dat kleeft best even aan je, aan mij wel tenminste. Het is enorm intiem, dat stervensproces, en het went echt nooit. Soms moet je mensen onbedoeld pijn doen tijdens die zorg, bij forse wonden bijvoorbeeld, vreselijk vond ik dat. Je moet jezelf soms af kunnen sluiten en daar ben ik geen ster in, ik ben een softie. Ik hou van mensen, en dat is mijn kracht maar tevens mijn valkuil. Dat meevoelen met een ander groeit mee met mijn leeftijd, hoe ouder ik wordt hoe groter dat empathisch vermogen. Zoals het verdriet van een dementerend iemand op die sporadische momenten dat het besef er weer even is, ik vind het toenemend hartverscheurend. Dan houd ik iemands hand vast, luister ik, veel meer dan dat kan je niet op zo’n moment.
Veel situaties thuis worden schrijnender, eenzamer, akeliger. En al dat zorgen word toenemend lastiger. Ik heb groot respect voor iedereen die dagelijks weer bij al die mensen over de drempel stappen, om hun werk te doen. En hoe complex dat is qua emotie, zouden ook meer mensen zich moeten realiseren denk ik weleens. Voor alle mensen die vinden dat ‘zorgen voor’ niks voorstelt of makkelijk is. Zeker in de huidige tijd, dat maakt het extra pittig.
Laten we al die critici nou eens een VR-bril opzetten, gewoon voor de gein. Inclusief alle bijkomende sensaties zoals de emoties, nauwe warme ruimtes, geuren, stress, agressie en ander ongemak. Het zou op zijn minst een groter respect voor al die zorgmedewerkers op moeten leveren. En dat verdienen ze, stuk voor stuk.