Skip to content
Menu
Cynthia Poen
  • Contact Formulier
Cynthia Poen
IBD

Vijandig lijf Deel 1

Posted on 4 juli 20207 februari 2021

Leven met een chronische ziekte

Niet weer, dacht Noor. Ze kreunde uit onmacht en frustratie, want intuïtief wist ze direct dat het mis was. Met haar hoofd onder het dekbed snikte ze haar verdriet naar buiten, angstig voor wat ongetwijfeld komen ging. De signalen waren al een poosje overduidelijk aanwezig geweest, maar ze had het niet willen weten, en had gewoon haar kop weer in het zand gestoken. 

Noor vervloekte zichzelf om haar eigenwijsheid. Alsof haar klachten als vanzelf zouden verdwijnen. Als iemand inmiddels beter zou moeten weten was zij het wel. Ze gloeide van de koorts, en had de hele nacht amper geslapen. Om de haverklap moest ze naar het toilet en ze was ook misselijk, ze had echt veel te lang gewacht, alweer. 

’Stomme trut’ vloekte Noor ‘ooit gaan dit soort onverschilligheden je de kop kosten’. Noor hoorde gerommel in de keuken, David die vast koffie aan het zetten was. 

Chronische ziekte

Noor zuchtte, al die badkamergeluiden van de afgelopen nacht waren niet echt sexy. Zij en David woonden nog niet samen, en tot nu toe had ze haar ellende nog voor zich kunnen houden. Ze had David nog niet eens verteld dat ze een chronische ziekte had. 

Ze had eenvoudigweg het juiste moment nog niet gevonden. Steeds als ze een serieus gesprek hadden, liet ze uit schaamte het juiste moment toch weer aan zich voorbijgaan. IBD is niet echt een ziekte waar je nog een romantisch tintje aan kon geven. En hoe vertel je de man waar je tot over je oren verliefd op bent, dat je een chronische darmaandoening hebt.

En dat, als de ziekte actief is, het toilet je beste vriend is en je kilo’s afvalt. Om vervolgens weer op te zwellen als een michelin mannetje met spleetoogjes, omdat de prednison die je moet slikken een ramp is. En dan laten we het mentale aspect nog achterwege. De laatste prednisonkuur stond haar nog levendig voor de geest, ze had elke nacht maar zo’n drie uur geslapen. Na die drie uur was ze opgestaan en was met haar bezwete, opgezwollen lichaam fanatiek haar huis gaan schoonmaken. Haar paleisje was nog nooit zo schoon geweest, dat dan weer wel.

Maar Noor was volledig koekoe geweest tijdens haar laatste kuur, en ze zag als een berg op tegen de periode die voor haar lag. David ging het niet begrijpen, dat wist ze zeker. Hij had tijdens een romantisch etentje weleens laten vallen dat hij niet tegen ziekte en ellende kon. Nou dan kon hij bij haar zijn lol op. 

Steeds opnieuw was daar die bijkomende angst, dat ze aan een stoma zou moeten door die ellendige chronische ziekte. De operatie-littekens van haar laatste operatie, twee jaar geleden, had ze tegenover David afgedaan als nevenschade na een blindedarmoperatie. Hij had ze ontsierend gevonden en had het over plastische chirurgie gehad. Noor was gekwetst geweest, het was een van de vele steekjes die ze voelde bij sommige opmerkingen van haar minnaar. Steeds weer vergoelijkte ze zijn ongepaste opmerkingen voor zichzelf. Maar diep van binnen wist ze wel beter, David was niet de man voor haar. Hij was veel teveel gericht op uiterlijke schoonheden.

Maar ze was waanzinnig verliefd, ze was er nog niet aan toe om hem al los te laten. ‘Aan een knappe tafel kan je niet eten Noor’ had mama altijd gezegd en god wat een knappe tafel had zij nu in haar huis rondlopen. 

David stak zijn hoofd om de hoek en zijn prachtige helblauwe ogen keken haar aan. Die ogen waar ze als een blok voor was gevallen, nu alweer elf maanden geleden. 

‘Virusje opgelopen Noor, jeetje wat ging je tekeer vannacht, als je mij maar niet aansteekt’ zei David. Noor beet op haar lip, en glimlachte moeizaam. ‘Ja sorry David, ik kon het echt niet helpen’. ‘Ik slaap vanavond thuis hoor Noor, ik ga geen risico’s lopen, geen zin en tijd om ziek te worden. Ik drink even koffie en dan ga ik, wil je ook’? 

Noor schudde van nee en zijn hoofd verdween weer achter de deur, ze hoorde hem naar de keuken lopen en zuchtend trok ze het dekbed weer over haar hoofd. Dit was het moment geweest om eerlijk te tegen hem te zijn, maar ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen, hoe ze het moest zeggen. Zou ze een folder in huis laten slingeren of haar verhaal in de derde persoon vertellen, en dan kijken wat zijn reactie was. 

Maar de brute waarheid was dat ze het gewoon niet wilde, nog even niet. Net zo goed als dat ze niet wilde dat haar remissie echt voorbij was, en ze meteen actie moest ondernemen. Hoe langer ze wachtte, hoe slechter het werd. 

3 thoughts on “Vijandig lijf Deel 1”

  1. Arabella schreef:
    12 juli 2020 om 01:55

    Mooi geschreven. Ik zat er helemaal in. Ook de 2de. Ook ik loop altijd veel te lang door. De laatste keer moest ik eigenlijk opgenomen worden en aan een Prednison infuus aangezien alles bloed was met de colonscopie. Maar ik wilde niet blijven, dus hebben ze een hoge dosering Prednison in tabletvorm voorgeschreven. Zo hoog dat de apotheek van het ziekenhuis eerst ging bellen met de arts of het wel klopte. Het is een k#tziekte. Ik heb Pancolitis. Daarnaast heb ik ook hartritmestoornis, fibromyalgie, migraine met aura en reumatoïde artritis. Af en toe heb ik het echt gehad. Maar ja, je moet door. Dankjewel voor het herkenbare verhaal.

    Beantwoorden
    1. Cynthia Poen schreef:
      12 juli 2020 om 16:33

      wat een heftig verhaal Arabella, het verbind ons, ons beider ellende. Dank je wel voor je compliment trouwens, leuk dat je meeleest! Ik heb er aan het eind een knipoog ingestopt hoor, die kan je vast waarderen haha, want lachen doen we nog steeds, ondanks onze narigheid 🙂 Het zijn zeven delen, dus nog heel even geduld. En voor jou, heel veel sterkte en moed toegewenst!

      Beantwoorden
      1. Arabella schreef:
        13 juli 2020 om 01:10

        Dankjewel. Ja, we blijven lachen😘

        Beantwoorden

Geef een reactie Antwoord annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Categorieën

  • Cynt blogt
  • Diversen
  • Ervaringen coronatijd
  • Ervaringen van een mama
  • Fictie
  • Kampeeravonturen
  • Met een knipoog
  • Uncategorized
  • Warme herinneringen
  • Zelf klussen
  • Zorgblog

Archief

  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • januari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze site, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid

Meta

  • Inloggen
  • Berichten feed
  • Reacties feed
  • WordPress.org
©2021 Cynthia Poen | WordPress Theme by Superbthemes.com