Noor was drieëntwintig toen ze ziek werd. Zes maanden lang had ze bij haar huisarts lopen leuren, zes maanden van uitleggen dat er iets echt niet in de haak was met haar. De huisarts had het als iets psychisch afgedaan, en haar met een pot norit of een smoesje naar huis gestuurd, keer op keer. Na die 6 maanden was ze bijna 20 kilo afgevallen. Ze was nog maar een schim geweest van zichzelf. Haar buurman, Ben, had haar op een ochtend in de auto gezet en haar naar de huisarts gereden. Ben had daar zo’n scene geschopt, dat de huisarts haar meteen door stuurde voor een spoedconsult in het ziekenhuis.
Diagnose
Een paar uur later wist ze al wat ze mankeerde. Omdat ze geen slokje water had kunnen binnen houden, had ze direct een colonscopie gekregen, nuchter en gelaxeerd was ze al maanden. Zonder roesje of voorbereiding op wat er komen ging, was het een schokkende ervaring. Als sluitstuk van die dramatische dag, had ze ook nog een bariumpap onderzoek moeten ondergaan. De diagnose was zo mogelijk nog verwarrender: colitis ulcerosa en ziekte van Crohn.
Chronische ziekte
In de onderzoekskamer had haar internist gezegd dat ze een chronische ziekte had dus dat ze er nooit meer vanaf kwam. Om vervolgens haar bed zonder pardon de onderzoekskamer uit te rijden, de gang op. En daar lag ze, volkomen in shock door het bericht, moederziel alleen als een hoopje ellende. In haar eentje op die kille ziekenhuisgang. Haar haren wit van de bariumpap, door het gestuntel van de verpleegkundige, ze moet er vreselijk uit hebben gezien.
Wat het betekende en hoe haar leven eruit zou gaan zien met een chronische ziekte wist ze niet, en achteraf bezien was dat maar goed ook. Als ze toen had geweten, wat haar allemaal nog te wachten stond, was de paniek ongetwijfeld nog veel groter geweest. Soms is niet weten wat je te wachten staat echt veel beter.
Noor hoorde een kort ’doei’ van David en daarna haar voordeur die dicht sloeg. Ze gooide de dekens van zich af en liep naar de badkamer. Terwijl ze de douchekraan opendraaide, keek ze naar haar spiegelbeeld. De wallen onder haar vermoeide ogen, het litteken op haar buik, haar enorme bos wilde krullen. Noor haalde haar handen door haar haar, maar het sprong meteen weer alle kanten op. Geen beginnen aan om dat nog te fatsoeneren, en eigenlijk kon het haar niet schelen, vandaag niet.
Ze stapte onder de warme straal en sloot haar ogen, probeerde even te ontspannen en zich mentaal voor te bereiden. Zo meteen zou ze haar MDL-arts bellen en haar tas inpakken, dit liep uit op een opname vandaag, daar was ze zeker van. Ze draaide de douche wat warmer en genoot nog even van de brede harde straal. Morgen stond ze weer onder zo’n lullige ziekenhuis douche, en was haar privacy waarschijnlijk weer ver te zoeken.
De laatste keer dat ze opgenomen was geweest had ze zichzelf medicatie klysma’s toe moeten dienen. Het was steeds weer een uitdaging om zolang mogelijk op haar buik te blijven liggen, om ze de kans te geven goed hun werk te doen. Om daarna, op de postoel naast haar bed, weer voor oorlogsgeluiden te zorgen door het enorme geklater in die metalen pot.
Noor moest achteraf lachen om die momenten. Op het moment zelf schaamde ze zich alleen maar kapot van de herrie, de stank en het ongemak.
Heel af en toe was ze weleens in slaap gevallen als ze dan op haar buik lag, dodelijk vermoeid van het ziek zijn. Luid schreeuwend kwam één bepaalde verpleegkundige dan de zaal op lopen, om de gordijnen rond Noor haar bed open te doen. Omdat anders de vrouw in het bed naast haar, niet naar buiten kon kijken. Dat Noor dan in haar blote kont voor het raam lag, terwijl ze haar klysma toediende, was waarschijnlijk van minder groot belang. Noor grimaste, niet iedereen van het verplegend personeel was geschikt voor dat vak. Sommige hadden geen greintje empathisch vermogen, die konden echt veel beter vakken gaan vullen.
Noor stapte onder de douche vandaan, droogde zich af en kamde haar natte haren. Ze trok haar mooiste lingerie aan, volkomen nutteloos natuurlijk, maar ze wilde een stukje waardigheid bewaren. Niet dat het rode kant echt lekker zat, maar ze voelde zich al zo ellendig. Als ze haar grote oma onderbroek aan zou doen, zou haar humeur helemaal tot een nulpunt dalen. Een los zwart jurkje met bijpassende legging completeerde het geheel, ze kon nu echt geen strakke kleding velen op haar buik. Die laatste weken zat haar blauwe jeans al niet fijn meer, samen met alle andere signalen had ze het toen eigenlijk al geweten, dat haar buik weer aan het spoken was.
Ze spoot nog een beetje parfum tussen haar borsten en pakte een weekeindtas in, haar zus zou wel schoon goed brengen als dat nodig zou zijn, de lieverd. En anders zou ze Ben vragen, haar buurman van vroeger, de held die ze eeuwig dankbaar zou zijn voor wat hij had gedaan. Nog steeds was Ben een dierbare vriend, en hun relatie was uitgegroeid tot een diepe vriendschap, die ze koesterde. Ze liep naar de woonkeuken en pakte haar mobiel, ze nou nu eerst maar eens het ziekenhuis bellen.
Verlangend keek ze naar haar atelier, haar prachtige atelier waar ze zo vaak zat om te schilderen. Ze was nu met een levensgroot doek bezig, een naakt van David en het werd echt prachtig. Niet al haar stukken waren een succes, maar deze ging echt goed worden, dat wist ze zeker.
Het licht was vandaag zo mooi en viel zo prachtig door de grote ouderwetse ramen van haar loft naar binnen. Ze baalde enorm dat haar leven weer overhoopgehaald werd, dat ze weer een poos overgeleverd zou zijn aan medicijnen, onderzoeken, ziekenhuiseten en eenzaamheid. Ze miste haar fijne huis nu al, terwijl ze nog thuis was, en ze hoopte met heel haar hart dat de opname niet lang zou duren. Dat ze snel weer fijn kon schilderen.
En dat David er nog steeds zou zijn als ze weer thuiskwam.
Ze zou hem vandaag bellen en alles uit de doeken doen. Dit zou toch al een rotdag worden, dan meteen maar alle shit op tafel gooien, letterlijk. Noor giechelde nerveus bij het vooruit zicht, en toetste het nummer van het ziekenhuis in op haar mobiel.