Het licht was perfect deze ochtend, en Noor wist dat deze dag doorslaggevend zou zijn. Vandaag zou ze afronden wat ze begonnen was, en morgen zou de start zijn van een nieuwe fase. Morgen zou David uit haar systeem zijn en kon ze weer vooruitkijken, nu moest ze alleen vandaag nog doorkomen. Ze zocht alle benodigde spullen bij elkaar, stopte alles in een rugzak, checkte haar stomazakje en trok de deur achter zich dicht. Het waaide stevig, het was helder maar zalig fris buiten, de wereld sliep nog op dit vroege tijdstip.
Noor wist dat David zou gaan roeien vandaag, David roeide altijd drie keer in de week om fit te blijven, een vaste routine. Zijn lichaam was zijn trots, en daar was hij zuinig op. Noor was zenuwachtig, ze hoopte dat ze stoer genoeg was om haar missie te volbrengen. Ze stapte stevig door, ondanks de tegenwind, sloeg linksaf richting de rivier en liep verder door het prachtige park waar ze zo graag wandelde.
De grote takken van de majestueuze eiken stonden nog zwaar in het blad en zwiepten met geweld heen en weer, als een leger van waarschuwende vingers. Alsof ze haar wilden terecht wijzen om wat ze wilde gaan doen. Noor trok haar muts diep over haar oren en negeerde de waarschuwingen. Boontje kwam om zijn loontje, en David verdiende een lesje. Hij mocht gewoon niet ongestraft wegkomen met wat hij haar had aangedaan.
Ze zag het botenhuis al tussen de bomen door, gelukkig was ze niemand tegen gekomen onderweg en ze hoopte dat dat zo zou blijven. ’Over een half uur ben je weer thuis meisje, dan is alles achter de rug’ zei ze tegen zichzelf.
Noor had twee paar latex operatiehandschoenen over elkaar aan getrokken, die had ze in het ziekenhuis achterovergedrukt. Ze wilde geen vingerafdrukken achterlaten en hopelijk zou er door de harde wind geen spoortje DNA van haar te vinden zijn. Ze had zich herpakt inmiddels, was weer sterk geworden na die golf aan verdriet. De afgelopen twee maanden was ze Ben langzaam maar zeker in een heel ander licht gaan zien. Hij had altijd voor haar klaar gestaan, had haar opgevrolijkt en was er op haar donkerste dagen geweest. Het deed haar realiseren dat Ben haar door en door kende, haar en haar ziekte.
Ze wilde haar gevoelens de komende maanden de ruimte geven, onderzoeken of ze de ware liefde, waar ze al zolang naar verlangde, niet al die jaren gewoon vlakbij had gehad.
Routine
Noor liep achter het botenhuis langs en keek voorzichtig om de hoek, David was met zijn boot bezig en zag haar niet. Hij had zijn oortjes in en luisterde naar muziek, zoals altijd. David was erg gesteld op zijn vaste routine en Noor was daar nu dankbaar voor. Tijdens hun relatie had het haar mateloos geïrriteerd. Altijd wilde hij sporten op vaste momenten, boodschappen doen op vaste momenten, afspreken met vrienden op vaste momenten. Bleh, altijd weer die vaste routine, ze walgde ervan. Nooit wilde hij eens lui uitslapen, of spontaan en onverwacht iets leuks doen. Hij week nooit af van die vaste routine, zelfs niet voor haar. Nu was ze blij met zijn a-flexibele instelling en bekrompen mentaliteit.
Noor haalde voorzichtig de geprepareerde injectiespuit tevoorschijn met valium, ook die had ze vanuit het ziekenhuis meegesmokkeld.
Noor naderde David voorzichtig, hij bukte om zijn tas in de waterdichte ton in de kano te zetten. In een vloeiende beweging stak Noor de injectie in zijn bil en spoot de spuit leeg. David zou al snel knock out gaan, en zijn laatste herinneringen zijn vergeten. Dat was mooi want anders had hij zich dit moment en haar aanwezigheid zeker herinnerd. Lang leve de bijwerkingen van een flinke dosis valium.
Als door een wesp gestoken draaide David zich om en keek haar met ogen als schoteltjes aan. Noor grinnikte en knipoogde naar hem, ‘hi lover’ zei ze cynisch. Ze zag de angst in zijn ogen, zijn weerzin bij de aanblik van zijn ex-vriendin, zo dichtbij. Hij probeerde iets te zeggen, weg te lopen, maar de valium deed al heel rap zijn werk. Als een plumpudding zakte hij door zijn benen. Noor keek om zich heen, maar zag godzijdank niemand, op een vroege zondagochtend is het nooit druk.
Snel haalde Noor haar spullen uit haar rugzak en ging secuur aan het werk, in zichzelf gniffelend over wat ze aan het doen was. Ze moest snel werken maar had wat kunnen oefenen dus de snelheid zat er wel in, hij zou zich kapot schrikken als hij weer bij kennis was.
Tevreden keek ze naar het kunststukje wat ze had afgeleverd en stopte al haar spullen terug in de rugzak, een verdwaalde lok haar duwde ze snel terug onder haar muts.
Het was belangrijk dat ze zoveel mogelijk incognito over straat zou gaan en haar haren waren nou eenmaal heel herkenbaar kenmerk. Ze werd soms vanuit de verte al herkend aan die enorme bos wilde krullen. Haastig liep ze achter het boothuis langs en dook snel tussen de bomen van het park door, ze ontweek even de normale paden.
Het enige dat ze wilde was naar huis gaan. Een hete douche, een warme kop koffie en het naakt van David afschilderen. Ze zou het doek naar een galerie opsturen en dan hopen dat ze hem wilde accepteren, dat ze hem wilde tonen aan een groot publiek. En hopelijk, als de goden haar goed gezind waren, hem goed voor haar wilde verkopen.
Dan was het hele hoofdstuk David voor altijd historie, een herinnering aan een domme periode met een domme man.