Joe! Schotelen

Het is een uurtje of twee, en de liefste en ik zitten in de schaduw onder de bomen, lekker lui te zijn met een boek. Eerlijkheidshalve, hij zit met een boek, ik zit een gezellig stukje te schrijven. En net wanneer mijn ogen wat zwaar worden, hoor ik het. Stilzwijgend kijken we elkaar aan en grijnzen. Dat doordringende, zoemende geluid, we kennen het inmiddels.

We hebben net nieuwe achterburen gekregen, zo gaat dat nou eenmaal op een camping. En zoals bij zoveel kampeerders tegenwoordig, wordt bijna als eerste die schotel goed gezet. Caravan of camper op de plek, schotel uit en zoeken naar een signaal zodat ze televisie kunnen kijken. Nog voor de rest van het kampement wordt opgezet. Vooropgesteld, natuurlijk moet iedereen dat lekker voor zichzelf weten. Maar jammer vind ik het wel, al die schotels, steeds vaker op statieven, op zo’n camping. Voor mijn gevoel doet het afbreuk aan alles wat romantisch is aan kamperen. Daarom kiezen we toch steeds vaker voor natuurkampeerterreinen, als er eentje voorhanden is.

‘Ik heb een error’ zegt hij geïrriteerd. ‘Een error zegt zij, wat is een error’? ‘Nou een error is een fout, antwoord hij kortaf, hij geeft een fout aan, een error, dat snap je toch wel’. Ongemakkelijk probeert ze te helpen, en ik heb razend veel medelijden met haar terwijl ik naar het onzekere geschutter kijk. Want alleen het verkrijgen van een signaal voor die televisie, kan hem nu nog in een beter humeur helpen gok ik. Waarschijnlijk zijn ze volkomen bekaf van dat reizen, die twee. ‘Ga lekker zitten en neem eerst een koud biertje’ zou ik willen roepen maar ik hou wijselijk mijn mond. ‘Niet mee bemoeien Cynt’, denk ik bij mezelf.

Televisie kijken

De schotel wordt verplaatst van plek naar plek. Naast onze hangmat, achter ons busje, steeds dichter en dichter bij. Zonder resultaat helaas, de schotel blijft onherroepelijk ‘errorren’. Zoemend draait hij kansloos rond op zoek naar dat signaal, dat ene signaal dat ervoor zorgt dat dat kastje in de caravan doet waar het voor gemaakt is.

Wij giebelen wat, en adviseren zacht mompelend alternatieve bezigheden in de avond, in plaats van die televisie. Een potje zoenen, elkaar een voetmassage geven of een goed boek lezen. Sterren kijken, ook favoriet, ouderwets yahtzee spelen of gewoon een lekker potje vrijen. Flauw natuurlijk, maar wij vinden dat televisieloze tijdens de vakantie juist altijd zo fijn.

Na drie uur van noest geschuif, heel erg moedeloos gezucht en meermaals gemopper klinkt dan het verlossende ‘we hebben beeld’! ‘Godzijdank’ verzucht hij opgelucht. Tien minuten later zitten ze met zijn tweetjes in de caravan. Ik hoop dat ze ons gehoord hebben, en onze alternatieve adviezen aan het opvolgen zijn, maar ik gok zomaar van niet 🙂