Respect

Zorg moeten ontvangen, kan zo’n enorme worsteling zijn, om die drempel over te stappen. Maar om die zorg te verlenen aan een ander mens, is soms ook echt ingewikkeld.

Als je een poosje voor iemand zorgt, dan wen je aan elkaar, leer je iemand kennen. Iemands stemming, zijn voorkeuren, de manier waarop iemand het prettig vind om die zorg te ontvangen. Denk aan zoiets simpels als de temperatuur van het waswater. Of hoe iemand zijn medicatie het makkelijkst inneemt, welke routine is prettig en past goed. Want we hebben allemaal onze vaste gewoontes, en sommige daarvan zijn vast een beetje bijzonder 🙂 Maar juist daarom is het zo belangrijk om die ander de regie te laten bepalen. Zachtheid en professional zijn, gaat prima samen.

Ik vond het steeds weer heel bijzonder, om zorg te verlenen in de warme omgeving van iemands eigen huis. Ik was me daar altijd heel erg van bewust, dat ik als een soort gast was, en dat ze soms heel veel gasten over de vloer kregen. Soms vier keer per dag, en soms ook steeds verschillende gezichten. Ondanks onze verwoede pogingen om dat te beperken. Want vier keer per dag andere mensen in je huis. Geen feest, echt niet. Er werd maar zelden over gemopperd hoor, maar toch, niet heel fijn.

Als je alleen hulp nodig hebt, bij het aandoen van die steunkousen, dan is het al rottig als je dagelijks een ander in je huis krijgt. Maar ik denk vooral aan de mensen die in hun eigen huis echt heel veel zorg ontvangen. Die als gevolg van ziekte of een ongeluk, heel erg veel handelingen van die zelfzorg uit handen moeten geven. De meest intieme en intense handelingen, elke dag opnieuw. Ik vond het altijd heftig, en indrukwekkend, en het maakt je zo razend bewust van je eigen gezondheid.

Verschillende gezichten

Daarbij moet het ook gewoon heel erg lastig zijn om iemand aan je bed te krijgen, die je niet zo goed ligt. Want stel dat juist die ene aan je bed verschijnt, die niet zo leuke, als je net een rotnacht heb gehad. Of erger nog, er verschijnt iemand die je helemaal niet kent, en die gaat dan twee uur lang aan je lijf zitten plukken. De gruwel, echt oprecht. Als ik ooit zorg zou moeten krijgen thuis, ben ik vast razend lastig gok ik. Dan worden er vast strootjes getrokken, wie er naar mij toe moet ’s morgens. En krijg ik ongetwijfeld steeds opnieuw verschillende gezichten 🙂

Maar even serieus, wat een drempel moet dat zijn, om daar iedere keer weer overheen te stappen. Misschien went het, dat kan ook. Ik vroeg het weleens, aan die jonge man met die hoge dwarslaesie, hoe dat voor hem was, elke dag weer al die mensen over de vloer. Ik was vaak een uur of twee zoet, met alle zorg die ik hem in de ochtend verleende. En dan kreeg hij de rest van de dag ook nog een keer of drie, vier zorg, en in de nacht ook nog een keertje. ‘Ik heb ze weleens een poosje geteld, zei hij gekscherend, hoeveel verschillende er kwamen. Maar het waren zoveel, dus heb ik het maar opgegeven. Want ik heb er verder toch geen invloed op, dus denk ik er maar liever niet teveel over na, en onderga het maar gewoon’.

Ik heb bewondering, voor al mijn zorgcollega’s, voor alles wat ze dagelijks meemaken. En ondanks dat, toch met diezelfde grenzeloze energie blijven zorgen voor al die verschillende mensen. Maar ik heb ook respect voor hen, die dagelijks al die zorg ontvangen, en een stukje van zichzelf af hebben moeten staan. In alle oprechtheid, dat lijkt me vele malen moeilijker.