De baksteen in haar lijf voelde groter vandaag, zwaarder dan de afgelopen weken. Hij groeide sinds ze haar baan verloren was en haar toekomst strekte zich doelloos voor haar uit. Niet dat het werk zo geweldig was geweest. Vaak had ze zich als een vlinder gevoeld die worstelde met haar veel te krappe cocon. Maar het had haar een vast salaris opgeleverd, en nu ze haar vaste inkomen kwijt was geraakt leek de saaiheid ervan ineens een stuk minder saai. Ze was weggedaan als een paar versleten schoenen.
En nu was daar ook de eerste aanmaning van de bank. Ze ging haar fijne huisje verliezen, haar veilige haven. Al die jaren van zwoegen en ploeteren voor een mooie toekomst hadden haar niks opgeleverd, behalve die lege bankrekening en een berg aan kopzorgen. Haar leven voelde mislukt en het strekte zich naar haar uit als een beschuldigende vinger. Volledig haar eigen schuld, vanzelfsprekend. Door te luisteren naar de adviezen van anderen in plaats van de stem van haar eigen hart. Jans beet op haar lip, het gemier in haar hoofd werd luider en ze vloekte luidkeels.
In de verte kroop de zon voorzichtig tevoorschijn, het kleurde de lucht pastel roze alsof die alvast de slingers van weer een nieuwe dag ophing. Het leek nog maar zo kortgeleden dat ze hier elke dag stond, welhaast betoverd door zoveel pracht. Nu stond ze hier, met dat afhangende hoofd en die groeiende baksteen in haar lijf. Ze wist dat ze actie moest ondernemen, iets moest doen aan haar situatie. Maar de moed ontbrak, de moed om die eerste stap te zetten. Met een zucht trok ze het gordijn weer dicht en kroop diep weg onder de dekens. Straks, straks zou ze echt.
Toekomst
Een paar uur later keek ze hongerig naar de inhoud van haar praktisch lege koelkast. Thee dan maar, dan had ze tenminste nog iets in haar maag. Met een grote beker thee schommelend in haar lege buik stapte ze in haar laarzen. Als ze geluk had zaten er nog wat bramen aan de struiken. In dit deel van het woud kwamen maar weinig mensen, de gevulde bramenstruiken deelde ze met vossen en vogels.
Uren later stapte ze met een grote pan vol bessen, bramen, eekhoorntjesbrood en tamme kastanjes haar tuinhek weer in. Haar oog viel op een grote fluwelen tas die ogenschijnlijk lukraak tussen twee bomen lag. ‘Had die er nou daarstraks ook al gelegen of heb ik hem gewoon niet gezien’. Nieuwsgierig pakte ze de tas van de grond. Het okergele fluweel was hier en daar wat sleets en het mosgroene borduursel begon ook al los te laten. Ooit was de tas prachtig geweest, dat kon je zien. Ze opende de koperen sluiting en keek in de tas, en verscholen in een hoekje zat een envelop.