Misschien was het een liefdesbrief of een belangrijke akte van het een of het ander. En zonder die akte zou alles in de soep lopen, erfenissen wellicht of ander zwaarwegend gedoe. Haar fantasie draaide direct overuren en leek haar wakker te schudden, en voor even viel de triestigheid van haar af. Ze schrok van het geluid van haar eigen gegiechel. Het was lang geleden dat ze spontaan had gelachen.
De envelop was open en de inhoud wenkte haar bijna letterlijk om de blaadjes eruit te vissen en de woorden erop te lezen. Ze wilde eerst kijken aan wie de envelop geadresseerd was, ze zou er voor zorgen dat de brief weer terugkwam bij zijn rechtmatige eigenaar. Ze draaide de envelop om. Grappig, op de brief stond Jans, dat was ook toevallig. Haar naam en verder niets, geen achternaam, geen adres, geen helemaal nakkes. Heel even twijfelde ze, toen ging ze op die deken van groen zitten, haalde de brief uit de envelop en las.
Even later stond ze in haar keuken, met haar hoofd vol nieuwe gedachtes. Ze pofte de kastanjes, kookte de bramen en bessen tot sap en jam, en verdeelde het gebakken eekhoorntjesbrood in porties. Met een volle maag en een volle koelkast klom ze de trap op naar zolder.
Naast de oude houten kist van haar grootmoeder ging ze op haar knieën zitten. De binnenkant rook naar oma, lavendel en de geur van oude foto’s. Muf en vertrouwd, de geur van liefde en aandacht. Liefkozend liet ze alle lappen zijde door haar handen glijden, en haar vingertoppen volgden het bijzondere borduurwerk dat oma er jaren geleden steek voor steek op had gemaakt. Onder de lappen had ze haar oude typemachine verstopt, naast haar aanteken blokken, als een toekomst die in een hoekje was weggestoken.
Zijde
Ze voelde oude dromen ontwaken, ze rekten zich uit als een slaperige poes die verlangt naar nieuwe avonturen. Morgen zou ze naar het dorp lopen en net zoveel spullen verkopen om haar huisje te kunnen behouden. De geborduurde lappen zijde van oma, haar bramenjam, wat van haar apparatuur en meubels. Ze zou haar bed nog verkopen als het moest, ze zou alles doen om hier te kunnen blijven.
Die avond lag ze in bed te denken aan die malle envelop met alleen haar naam op de voorkant. Wat een mysterie dat die brief nou net vlak voor haar voeten was neergekomen. Maar het was een levensredder, zo voelde het. Ze keek even opzij, op haar nachtkastje lag de tas met de brief, en het voelde alsof die zachtmoedig naar haar glimlachten. In haar hoofd herhaalde ze de paar zinnen die met een sierlijk handschrift op het papier in de envelop waren opgetekend, die paar zinnen die aan haar gericht leken te zijn. Ze waren recht in de roos geweest:
Lieve Jans, hou op met zaniken, dat overvloedige zelfmedelijden, het siert je niet. Het is hoog tijd om de teugels van je leven stevig in de hand te nemen en eindelijk je eigen pad te gaan volgen. Ik reken op je. X