Elke dag staan de kranten vol met zogenaamd ‘nieuws’, het voelt als een slecht geregisseerd toneelstuk. Dus stop ik met het lezen van dat ding.
Want ik hoef niets te weten over al die zelfbenoemde BN-ers, who cares?! En ook over de zogenaamde bevrijding van de vulva heb ik geen boodschap, die meid is van mij en hoeft echt niet bevrijd te worden 😉 Onderwerpen worden dubbel benoemd, uitgezogen en uitgemolken. Zoetsappig wordt ik een bepaalde kant op gedreven, met meningen, zogenaamde onderzoeken en nog meer geneuzel. En zo wordt ik dagelijks om de oren geslagen met zaken die als zogeheten ‘nieuws’ worden gebracht, maar de echt belangrijke zaken worden omzeild.
En ik mis het, echte onderwerpen.
Zoals de formatie, ik vind het oprecht schandalig dat het zo lang duurt. En het kan gewoon he?! Wordt het niet hoog tijd dat die politieke ego’s opzij worden geschoven, ik erger me kapot. Maar dan denk ik aan mijn cirkel van invloed en zucht ik maar weer eens. Tegenwoordig worden alleen van sensatie doorspekte stukken geplaatst of eenzijdig belicht. Ik schreef het al eens eerder maar het gevoel groeit nog steeds, dat gevoel dat ik onderdeel ben van ‘de Truman-show’ 😉 Kijk maar eens naar het toneelstuk dat covid heet. Ik heb de wijsheid niet in pacht hoor, echt niet, ik heb alleen mijn gezond verstand. Maar dat de wereld gek is geworden is volslagen helder.
Toneelstuk
Alles wat het leven kleur geeft, is langzaam maar zeker onmogelijk geworden. En dan heb ik het niet alleen over feestjes, concerten en wat nog meer van dat leuks. Nee ook bijvoorbeeld de mogelijkheid om überhaupt je leven te kunnen leiden. Studeren, op jezelf te gaan wonen of een huis kopen, een gezin te starten, op de momenten dat je dat graag wil. Het is niet te betalen tegenwoordig. En wat te denken van het moment dat je besluit uit elkaar te gaan, en je dus ineens beide woonruimte nodig hebt. Ook nagenoeg onmogelijk. De zoektocht naar woonruimte voor eenoudergezinnen is enorm.
Ik merk aan mezelf dat chagrijn soms ineens de overhand krijgt, ik ben ongedurig en de onrust waart rond in mijn lijf. Want die gezondheidszorg waar oprecht heel veel drama is, ik zit er elke dag middenin. En dan heb ik nog het geluk dat ik dat stapje van dat bed af gemaakt heb. Bij al mijn lieve collega’s staat het water echt aan de lippen, het is pure waanzin. Ik ga nog maar een rondje om, frisse lucht happen voor mijn eigen mentale gezondheid, meer dan dat valt er vandaag niet te redden.