Romantisch en lieflijk landschap.

Ik ben een watje, in het buitenland rijden vind ik lastig en ik doe het alleen bij hoge uitzondering. Het is een taak die ik vol enthousiasme doorschuif. Gelukkig heeft de liefste er niks van, die vind het altijd leuk om te rijden, waar dan ook. Ik zorg onderweg standaard voor de inwendige mens en stel de GPS in. Hij heeft maar een taak, een hele belangrijke, hij rijd. Wat mij betreft een geweldige verdeling.

Vanaf de boot is het ineens toch een tikkie spannend. Ik souffleer steeds ’links’, en de liefste herhaald het als een soort mantra. Alles om maar niet te vergeten om vooral links te blijven rijden. ‘Het voelt als iets tegennatuurlijks’ zegt ie en ik ben weer helemaal blij dat ik niet hoef te rijden. Zomaar ineens begeef je je in een andere wereld, en dat is altijd wennen. Ineens staat alles aangegeven in miles en yards en rijden we gevoelsmatig helemaal aan die foute kant. We moeten wennen aan een ander soort routine, die nog niet eigen voelt.

Maar het blijkt ook echt lekker te zijn om alle borden en teksten meteen te snappen tijdens het lezen. We knopen spontaan een praatje aan met de douanier in plaats van onhandig te stuntelen in het Duits of het Frans. En ook de radio is meteen lekker verstaanbaar (ook al heeft franse radio ook wel zijn charme). 

Links rijden

We rijden door northumberland, binnendoor richting de schotse grens. Snelwegen vermijden we want we hebben geen haast, we willen vooral veel moois zien. Wat rijden we door een romantisch en lieflijk aandoende omgeving. Links rijden gaat hier ineens een stuk makkelijker. Zover het oog reikt zien we alleen maar glooiende velden vol wuivend groen. Lage keimuurtjes omringen de bossen en velden en grote bossen wit fluitekruid en geel bloeiend koolzaad staan door elkaar om het pittoreske plaatje te complementeren. Tussen al die keimuurtjes delen hagen vol wilde braamstruiken de velden in mooie, rechte hoeken. Schitterende oude bomen met knoestige stammen staan als wachters langs de weg en ongeveer elke vijf meter rijden we langs weer een kasteel.

Rechts zien we af en toe de zee en we passeren mooie, oude dorpjes. Links van ons ontvouwt zich dat betoverende landschap, wat een rust en wat een ruimte. Ik waan me af en toe in een scene van midsomer murders, en dan zijn we nog maar net begonnen. Gretig wil ik eigenlijk alles zien, ook al is dat schier onmogelijk. Ik drink het landschap in, heb ogen tekort en ik gun mezelf amper tijd om een foto te maken.

Door de wat korte nacht, en omdat we eigenlijk gewoon moe zijn, rijden we niet te lang. En dus zoeken we een camping voor de eerste nacht. Vanaf morgen willen we gaan wildkamperen maar voor vandaag vinden we het wel best. De lucht betrekt en hoewel de temperatuur rond de twintig graden lag, is die ineens gezakt naar een graad of twaalf. Koud en nat wordt het, crap!

De eerste de beste camping blijkt er een te zijn uit de reeks ‘alleen maar vaste sta-plekken’, brrrr, de horror. Nummer twee is deels van hetzelfde laken een pak, maar heeft ook een kampeerveldje. Binnen een half uur staan we en kunnen we in de relax stand. Voor de meiden die meelezen: de camping ziet eruit als het decor van de film Dirty Dancing. Helemaal niet beroerd dus. Met veel bos, heel veel huisjes en een houten gebouw waar ook een knusse pub in blijkt te huizen. In die pub hebben we ons die middag heerlijk in verschanst. Die bleek van die hele camping eigenlijk het leukste te zijn. Op naar morgen, naar weer een verse dag!