Schrijver

Ik ben een schrijver, en daar ben ik razend trots op. Het duurde een poosje voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon. 

Ik ben ook moeder, geliefde, verpleegkundige en vrouw.

In mij bruist een constante blij, en een hang naar muziek en dansen, zelfs als ik aan het wandelen ben. Engelse detectives, buiten zijn en alles met citroen verveeld me nooit. Ik ben verliefd op ons #VWcamperbusje en de zwerftochten die we ermee maken. Lukraak rijden we binnendoor en ontdekken de mooiste stille plekjes.

Verder heb ik een absolute blinde vlek ten aanzien van mijn eigen kledingkeuzes, maar ik heb voelsprieten als het om sfeer gaat.

Ik probeer altijd tussen de regels door te luisteren 🙂

 
Al mijn hele leven worstel ik met mijn lange, verre van platte lijf. Ik ben een kleurrijke waaier, een verzameling van kwaliteitjes, eigenaardigheden en leukigheid.

Ik schrijf, over alles wat leeft in mijn hart en hoofd, zo puur en echt mogelijk. Schrijven is mijn psycholoog, mijn biechtstoel en mijn reddingsboei.

Nieuwsgierig?

  • Perfecte zaterdag
    Een perfecte zaterdag. Nog blanco en oningevuld, zo’n dag die op zijn gemak voortkoetelt. Die zich spontaan vult en ontvouwt, zonder enige planning. Een leeg weekeind is van een volmaakte zaligheid. De nacht was vol zoete slaap, rozig werd ik knus wakker in de armen van de liefste. Veilig ineengestrengeld, de stilte vol van warmeContinue reading “Perfecte zaterdag”
  • Broekkie
    Zijn wangen verschieten van bleek naar vurig als ik zijn slaapkamer binnen kom lopen. Ik glimlach bemoedigend en hoop dat ik rust en vertrouwen uitstraal. Waarschijnlijk ziet hij alleen een jong ding in een verpleegstersuniform. Twintig ben ik als ik in een revalidatiecentrum ga werken. En ook al heb ik dan al een jaar ofContinue reading “Broekkie”
  • Vervuld deel 4
    Krakend kwam de stoel in beweging, vlokken stof dwarrelde van de zitting op de grond. De grijze wolkjes zochten een weg over het lichte karamel van het tapijt. Teder veegde ze de zitting schoon en ging zitten. Binnenkort zou ze al die kamers eens onder handen nemen. Poetsen tot ze net zo glommen als deContinue reading “Vervuld deel 4”
  • Vervuld deel 3
    De oorverdovende stilte in de kamer vloekt met de zachte abrikooskleurige wanden. In het midden van de kamer staat een diepe houten kist. Hij oogt eenzaam. Onder de half geopende deksel puilt het babyspeelgoed brutaal naar buiten. Alles is nog net zo nieuw als de dag dat ze het kocht en inmiddels is het bedolvenContinue reading “Vervuld deel 3”
  • Vervuld deel 2
    De trap kraakt opstandig onder haar voeten. Die eerste keer dat ze hier liep, was ze zo gelukkig geweest. Ze was naar boven gevlogen, elke kamer was ze in-en uitgerend. Binnen een half uur had elk vertrek een bestemming gekregen, had ze elke ruimte haar hoofd al ingericht. Dit familiehuis was als een droom dieContinue reading “Vervuld deel 2”
  • Lief lijf
    Vroeger vond ik het stoer als iemand na een ingrijpend onderzoek of operatie snel weer aan het werk ging. Niet miepen maar doorzetten. En nog steeds denk ik vaak zo. Het zit ingebakken in mijn zijn. Het is een product van mijn opvoeding. Gammel maar geen koorts? Dan kan je gewoon naar school/werk/of wat danContinue reading “Lief lijf”
  • Vervuld deel 1
    Het geluid van de voordeurbel galmde door de hal. Waarom deed die rotbel het nog steeds? Nouk stond achter de deur te wachten tot de kruidenier weer weg zou gaan. Er volgde snel geklop op de voordeur. Ze zag hem voor zich zoals hij daar voor de glanzende mahoniehouten deur zou staan. Zijn rode haarContinue reading “Vervuld deel 1”
  • Op de fiets
    Vol enthousiasme doet ze de voordeur voor me open.’Zachtjes hoor zuster, want opa slaapt. Hij had nachtdienst vannacht’. Onder dit dak huizen drie generaties. In sommige culturen heel normaal, in de Nederlandse gebeurd het inmiddels ook steeds meer. Noodgedwongen vaak. Voor dit gezin is het een bewuste keuze. Haar oma zit op de bank opContinue reading “Op de fiets”
  • Zondag
    Het is nog stil op de afdeling, de meeste mensen die bij ons wonen slapen nog. Als ik na de overdracht de afdeling oploop zie ik haar kamerdeur op een kier staan. Ik klop aan en steek vervolgens mijn hoofd om de hoek van de deur. Ze zit op de rand van haar bed nogContinue reading “Zondag”