‘Ik neem mijn werk nooit mee naar huis, ik kan me er geweldig goed voor afsluiten. Als de deur dichtslaat ben ik het kwijt’. Stoere woorden. Het waren mijne, jarenlang, en ook dikke vette leugens. Wist ik veel. Al wat heftig was in mijn werk schoof ik resoluut aan de kant. ‘Niet zo zeuren meid,Continue reading “Leugens”
Author Archives: Cynthia Poen
Kriebelig
Binnenkort gaan we op pad en ik ben er een beetje kriebelig van. Alsof we voor de allereerste keer weggaan. Zou het komen omdat de mist waar ik een poosje inzat is weggevallen of omdat oude pijn ruimte heeft gemaakt? Een nieuwe leegte heeft gecreëerd die weer gevuld mag worden met fantastisch en fijn. IkContinue reading “Kriebelig”
Sprankeltje
Zomaar ineens voelde ik een sprankeltje afgelopen week, een sprankeltje van mijn oude zelf. Heel even was ik weer mij. Het voelde ongelofelijk fijn, en zo vertrouwd. De warmte in mijn buik en dat stemmetje dat zei dat ik op de goede weg ben. Zo’n ‘het komt echt goed’ vleugje. Ze overkomen me inmiddels metContinue reading “Sprankeltje”
Teveel
Momenteel voel ik veel. Alles. En het komt genadeloos binnen. Onverwachte tranen, knopen in mijn buik. Die rottige overgang schept me full force onderuit. De jaren van ongenaakbaarheid, van afgeschermde emoties en altijd doorgaan, zijn voorbij. Ik wil niet meer terug naar toen, maar een scheutje minder zou ik van harte welkom heten. Een paarContinue reading “Teveel”
Fundament
De corona terugblik kwam kort, maar hevig, in in allerlei media voorbij en dat zorgde bij mij voor een lading herinneringen. Zoals de soms oneindige stroom aan telefoontjes en aanmeldingen. Wij zorgden als coördinatiepunt voor de opnames van heel veel mensen die niet naar het ziekenhuis hoefden maar wel erg ziek waren. Elke dag maaktenContinue reading “Fundament”
Label
‘Ik vind het vervelend om er een label op te plakken maar dat is wat ik zie’. Ik knik wat stom voor me uit. PTSS. Ik laat de woorden door mijn hoofd rollen. Proef ze, laat ze rondzingen om te voelen wat ik er van vind dat die letters nu bij mij horen. Het klinktContinue reading “Label”
Verwondering
Het probleem met het wegstoppen van je verdriet is dat het nooit echt verdwijnt. Het resoneert nog, onderhuids, en pulkt aan je gemoedsrust. Als een vervelende schaafwond die schrijnt en zeurt en steeds opnieuw wordt open gehaald. Steeds als je denkt dat alles geheeld is ligt die wond ineens weer open. Ik blijk veel weggestoptContinue reading “Verwondering”
Valencia
Auto’s, motoren en bussen strijden op het asfalt, het getoeter is overweldigend. Regelmatig vullen sirenes de kakofonie van geluid nog wat aan. Ik voel me een echt dorpsmeisje, temidden van de stadse drukte. Toch benauwd het me niet en dat komt denk ik door het vele groen. De enorme bomen die overal staan zijn oogverblindendContinue reading “Valencia”
Mijn opoe
‘Minimalistisch inpakken mam, handbagage is echt maar een kleine tas’. De lijst van ‘meenemen’ die ik in mijn hoofd heb klinkt als meer dan minimalistisch. Ik heb al lang niet gevlogen.Jaren niet.Zeventien denk ik, en misschien nog wel langer. Kamperen met ons #vwbusje is mijn lievelings. Als ik wil reizen dan graag op die manier. Eigen regieContinue reading “Mijn opoe”
Zonnestraaltje
Ze wil tien keer van de glijbaan. OMA! Nou vooruit, elf keer dan 🙂 Elke zoef naar beneden zorgt voor een grote glimlach op der blije toet. Nee is momenteel haar favoriete woord en ze roept er graag meerdere achter elkaar. Zodat wij weten dat ze het meent. Elke donderdag kom ze gezellig een dagContinue reading “Zonnestraaltje”