Kleindochter

Het is overweldigend en wonderschoon om oma te worden.Woorden schieten tekort bij de aanblik van dat kleine mirakel. Tien teentjes, tien garnalenvingertjes en een bos donker haar. Net als haar moeder had toen ze geboren werd. Er viel een last van mijn schouders, omdat ze gezond ter wereld kwam en alles goed was. En er kwam een zorg bij.

Zo’n klein pakketje kwetsbaar is niet niks.

Toch merkte ik aan mezelf dat ik, naast de blijdschap over dit kleine wondertje, vooral gefocust was op mijn eigen kind. Mijn mooie dochter die net mama was geworden. Dat oergevoel dat zij ervaarde na de geboorte van haar kind, ervaarde ik bij haar.

Beschermend, liefdevol en bezorgd.

Ze moet wennen aan het moederschap, wat heel natuurlijk is, en voor wie claimt dat het een peuleschil is om voor zo’n ukkie te zorgen is in mijn ogen verre van eerlijk.

Het is een waanzinnig grote verandering, in alles wat je daarvoor kende. Je moet dat eigen bestaan weer op poten zetten, met een lijf dat pijnlijk is en vreemd aanvoelt. En dan is er ook nog de zorg voor zo’n minuscuul kindje.

Dochter

Ik geef het je te doen.

Deze eerste weken zijn verre van makkelijk geweest. Ze waren een rasechte strijd en het was een speurtocht naar iets van balans. Hormoonstormen, een kindje met extreem veel pijn en kramp en een stel ouders die de wanhoop soms nabij waren na weken van slaapgebrek en stress.

Het is niet zo verwonderlijk dat ze het even niet meer wisten.

Nu het gelukkig beter gaat zal bij mij die bezorgdheid langzaam naar de achtergrond verdwijnen. Ik zie onze prachtige dochter groeien in haar mama-rol, genieten van elke boer en elk snoezig slaapje. ( want die heeft ze ;-))

Ze heeft een waanzinnig mooi meisje op de wereld gezet en dat maakt me ontzettend trots.