Witte stilte

Maagdelijke sneeuw knerpt onder mijn voeten, ik hoor de stilte. Mijn adem maakt wolkjes in de lucht. Met mijn ogen drink ik de omgeving gulzig naar binnen. Er huppelt een blij mens in mijn buik. Ik grinnik zachtjes, heel zachtjes, om vooral die fragiele kalmte niet te verbreken.

Ik hijs mijn rugzak nog wat rechter op mijn rug, lach naar de liefste en loop langzaam verder door dit wonderschone sprookje. Het is ultiem vertragen, deze wandeling door een pure witte wereld. Ik ben omringd door kerstbomen, wit van sneeuw en rijp. Zacht glinsteren ze in het zachte zonlicht.

Het is werkelijk adembenemend.

Winterkamperen

De kou voel ik niet. Dik ingepakt wandel ik door een landschap waar voor even alleen de schoonheid van de natuur bestaat. Mijn wangen gloeien en kleuren knalrood. Ik geniet me te pletter. Mijn liefde voor buiten, voor natuur en voor de stilte vind hier nog een extra versnelling.

Dat plan om te gaan winterkamperen blijkt een gouden greep.

Een poosje onbetaald verlof opnemen had ik voor me uitgeschoven, als een verlangen voor ooit. Maar het is inmiddels realiteit geworden. Die extra vrije weken zijn aangevraagd en ik ben me voorzichtig aan het verheugen op een poosje niks. Op twee maanden zelfzorg. Op doen waar ik zin in heb en wat goed voelt.

Zonder teugels of verplichtingen.

Langzaam wandel ik verder door die witte wereld, met een glimlach die volgens mij zichtbaar is tot aan het andere eind van de wereld. Mijn hoofd grotendeels leeg, ik mijmer wat voor me uit. Voor even maak ik geen plannen, bedenk ik geen scene voor mijn boek of ben ik bezig met wat ik allemaal nog moet de komende werkweek.

Ik ben volledig hier.

Na een kleine veertien kilometer door de sneeuw, en een hapje eten in een gezellig eetcafe, kruipen we moe en rozig onder onze dikke donzen. De lampjes in ons busje branden knus, en de ijsbloemen glinsteren op de ramen. Het is pure zaligheid.

Dat ene nachtje winterkamperen voelt nu al als een week vakantie 🙂