Ik ben aan het ruimen. Rigoreus. Puinzooi sorteren, vuilniszakken vullen en wegkieperen. Ik voorzie licht en lucht, nog meer dan wat ik nu al zie. Witte stukken maagdelijke vloer ontstaan, zonder stofnesten, die wapperen in de wind naar de buurvrouw( sorry buuf) Ze hebben geen plek meer bij mij.
Fluitend rijd ik naar de belt. Opgetogen sta ik daar, met weer een auto vol, alle ‘overbodig’ weg te mieteren. Markplaats is voor even mijn beste vriend. Alles wat niet binnen een week onderweg is naar de volgende gebruiker gaat naar de belt. Of in de kliko. Of naar de kringloop.
Ik voel ruimte in mijn hoofd ontstaan. In mijn lijf. Ik groei nog een paar centimeter, ik voel het. Met een grote grijns schuif ik elke avond mijn bed in, nadat ik eerst nog een rondje langs die opgeruimde kamers heb gedwaald. Het is netjes. Overzichtelijk. Dat wordt het althans want ik ben er nog niet.
Opgeruimd
Er ontstaat ook weer schrijfzin. Het kriebelt. Het verlangen naar uren lukraak tikken waart rond, maar het is nog wat zoeken naar ruimte. Voldoende vrije uren om los te gaan. En deze keer heb ik ook besloten meer aandacht te besteden aan de redactie. Dat heb ik bij ‘Zorgliefde’ te weinig gedaan en daar heb ik dikke spijt van. Hele dikke spijt.
Maar gedane zaken, je kent het wel, en het was mijn eerste. Les geleerd enzo. Ik was er oprecht van overtuigd dat die stichting het goed had gedaan. Want ik zie het niet he?! Blinde vlek. Ik ben van het schrijven. De rest is voor iemand anders.
Maar goed.Ook die frustratie heb ik opgeruimd. Soort van.
Nieuwe uitdagingen, grote stappen, kom maar door. Ik heb er weer zin in. Energiestromen en gekkigheid. Huppeltjes van binnen. Rust. En de durf om het eindelijk onder ogen te zien. Die angsten en kriebels in mijn buik en wat niet. Want hoe groter die liefde voor wat er in je leven is, hoe groter de angst groeit om het te verliezen. Zo is het voor mij nu. Ik zie teveel ellende in mijn werk. En die gierende overgangshormonen doen er nog een schep bovenop. Echt. Er ontstaat raar in je hoofd. Maar ik ben aan het terugvechten, met alles wat ik heb. En er was veel wat ik opzij moest schuiven.
Al dat ga ik nu proberen een poosje op te bergen. Opruimen 2.0. Het maakt hopelijk ruimte voor iets anders…