Ik geniet het meeste van spontaan. En spontaan valt heus soms tegen, maar dat is nou precies het deel van het avontuur waar ik van geniet. Toch weten we er met zijn tweetjes altijd iets van te maken, zelfs van de ongezellige of onooglijke plekjes, en dat is onbetaalbaar.
Vanuit de Ardèche gingen we vrijdagochtend richting de Dordogne. We kozen een ongeveer richting en spraken af niet te lang achter elkaar te rijden. Drie uur vonden we meer dan genoeg. Het zonnetje scheen en de route was prachtig, met hier een daar een geknepen billen stukje( voor mij dan, de liefste is een koele kikker wat dat betreft)
Na een paar uur vonden we het wel mooi geweest dus ging ik op zoek naar een camping. Het is altijd een verrassing wat ik tegenkom, want ik zoek op campings in de buurt van waar we op dat moment rijden. En dan hoop ik altijd dat ik iets knaps vind.
Ik koos voor camping Bellarive in Sant-Côme-d’Olt.
Spontaan
Bij het oprijden van de camping was ik niet direct enthousiast maar tijdens de kennismaking met de eigenaresse kregen we al bijna direct de slappe lach. Ik probeerde in mijn beste frans een gesprek te voeren, noemde de kou en zij giechelde dat ze de kachel al aan had. Met grootse armgebaren gaf ze de koudestroom en het slechte weer aan. Inclusief glimlach. We vonden elkaar direct, met handen en voeten en mijn middelbare school frans voerden we een levendig gesprek. Deze plek had zijn bonuspunten te pakken, wat een heerlijk spontaan mens.
Het zijn voor mij de cadeautjes van op reis zijn.
De liefste en ik zochten een plekje( kijk maar waar je wil staan), we rommelden wat door het pittoreske dorpje en sloten de dag af met een glas wijn. De camping zelf is eenvoudig maar alles is er, de douches zijn heerlijk warm en er is zelfs een fijn strandje op de kop van de camping. Direct aan de rivier de Lot. Daar genoten we van het laatste zonnetje.
Voor iedereen die eenvoud zoekt, net als wij, is dit een prima plek.