Egoïst

Ik ben opgegroeid in de zorg, ik ben er volwassen geworden en het heeft zonder twijfel beïnvloed wie ik uiteindelijk ben geworden. Maar naast alle belangrijke lessen die ik er leerde vormde zich nog een andere eigenschap in mij, ik verleerde het om voor mezelf te zorgen. Want er was altijd wel iemand die zorg nodig had, die meer behoefte had aan wat extra hulp en ‘ik kon best nog iets naast al het andere doen’.

Gezond egoïsme werd mij vreemd.

Dat gebrek aan zelfzorg vloog een tikkie uit de bocht.

‘Loop niet zo te miepen Cynt, er is niks aan de hand toch’? Die ezel en die steen, i know, daar issie weer. Het is een bijzonder hardnekkige les die ik maar niet geleerd krijg.

Gezondheid

Zelfs als ik tegenover mezelf en mijn omgeving eindelijk eens erkende dat ik in een lastige tijd zat, moest die ook maar weer rap voorbij zijn. Zonder echt stil te staan bij mijn gevoel of mijn fysieke klachten. Ik veegde het onder de mat. Mijn hoofd vond dan dat ik wel weer genoeg had zitten kniezen.

Momenteel merk ik aan alles dat ik mezelf niet ben. Slapen gaat moeizaam, en ik mis het energieke gevoel dat altijd aan me kleeft. Mijn hoofd haalt vreemde trucjes met me uit, het enige dat steeds boven komt drijven zijn angst en spanning, mijn eigen ontspannen en vrolijke zelf lijkt verdwenen te zijn.

Onvindbaar onder een deken van naar, somber en ongemak.

Dus ga ik vroeg in de ochtend wandelen, ook als ik geen zin heb. Juist als ik geen zin heb. Ik dwaal in de ochtend wat door mijn huis en geef mezelf een aantal taakjes. ‘Iets moeten’ probeer ik te ontwijken, in plaats daarvan luister ik naar mijn lijf. Ik mijmer wat en schrijf mijn gevoelens van me af voor ik in de middag naar mijn werk ga. Het is raar, onbekend en fijn tegelijk.

In mijn hoofd voer ik hele gesprekken met mezelf. Dat het ok is om even tijd te nemen voor herstel. Als je bent opgevoed met het idee dat alleen 40 graden koorts een reden is om thuis te blijven is dit best een worsteling. Maar ik leer het. En het mag er zijn, ook al moet ik daar wel elke dag opnieuw voor kiezen.

Elke dag pijn hebben is iets dat bij me hoort. Maar dat het niet normaal is was ik vergeten. Ik heb een hekel aan geneuzel, vooral van mezelf, een ongezonde eigenschap waar ik nu de zure vruchten van pluk. Afgelopen nacht lag ik weer wakker en ik realiseerde me dat ik al mijn energie altijd in mijn werk stop. Alles. Al heel lang. Er bleef nagenoeg niets meer over voor mezelf, zelfs niet tijdens ziek of zeer. Huppetee, over die grens met je sputterende lijf.

Dus oefen ik momenteel mijn gezonde egoïsme, en deze les ga ik dit keer echt leren. Beloofd!