Pellen

Langzamerhand pel ik af wat ik dacht verwerkt te hebben. Nu blijkt dat ik het gewoonweg had weggestopt. Want een plekje geven, en je gevoelens onder ogen zien, hoe doe je dat eigenlijk. Woorden geven aan gevoel kan ik heel goed, maar nu blijkt ook dat ik een hele groep aan gevoelens kan maskeren.

Wegstoppen. Negeren.

Ik schreef eromheen. Naar sommige plekken durf ik niet en dat weet ik dondersgoed. Maar die plek is zo persoonlijk, daar huist een bakwagen aan verdriet waar ik niet heen durf. Gelukkig krijg ik hulp, hoef ik het niet alleen te doen, en dat is fijn. Thuis is lief, daar is een brede schouder waar ik altijd op mag leunen, en op het werk zijn er collega’s die me laten lachen. Tranen met tuiten soms.

Want hoe gek dat ook klinkt, ook dat is er nog gewoon. Lachen. Slap met gierende uithalen, dikke tranen. Dat houd ik vast, met twee handen. Daar wil ik bijhoren. Bij blijven horen.

Energie

Ook al voelt alles wat ik elke dag moet als een opgave. Elke taak, al het moeten, ik zie er tegenop. Daarom mag ik niet te ver vooruit kijken van mezelf. Gewoon alleen vandaag is groot genoeg. En buiten de dingen die echt moeten, zoals werk, hoef ik bijzonder weinig van mezelf. Wil ik naar buiten? Gaan. Klein rondje wandelen inclusief boodschap of urenlang ronddwalen in het bos, alles is goed. Op de bank met een boek? Doen. Zingend door mijn huis? Gaan! Keihard meezingen. Sommige liedjes tien keer omdat ze zo mooi zijn.

De huisarts is een fijn klankbord. Zij laat zien dat ik geen last heb van aanstelleritis, dat alles waar ik nu mee worstel energie kost. PTSS gerelateerde klachten benoemt ze, ook al voelt dat beladen. De overgangsstorm die me als een tsunami overhoop blies en die chronische ziekte die een grote rol speelt. Dat ik het beetje energie dat ik heb mag besteden aan mij. Dat ik tijd mag nemen. Gelukkig zegt ze ook dat ze gelooft dat het goed komt, ook al weet ik dat zelf heel goed. Dat voel ik, ook al duurt het nog even.

En dat is ook goed.

Ik mis mezelf, het enthousiasme dat altijd aan me kleefde en die sprankel. De energie. Maar ik weet nu ook dat een deel van mij niet eerlijk is geweest. Het is een vorm van lafheid, omdat ik mijn eigen pijn niet wilde laten zien. Dat doordraven in het zorgen voor een ander was wellicht onmacht, mijn eigen onvermogen om voor mezelf te zorgen.

Wie zal het zeggen.