Het probleem met het wegstoppen van je verdriet is dat het nooit echt verdwijnt. Het resoneert nog, onderhuids, en pulkt aan je gemoedsrust. Als een vervelende schaafwond die schrijnt en zeurt en steeds opnieuw wordt open gehaald.
Steeds als je denkt dat alles geheeld is ligt die wond ineens weer open.
Ik blijk veel weggestopt te hebben in de loop van mijn leven. Verdriet, trauma en onvermogen. Wist ik niet, maar nadat ik er een poosje over nagedacht heb voelt het wel logisch. Werk-gerelateerd en privé-gerelateerd. Een berg aan emotie, dat ik vol overgave negeerde. En het achterhaalde me. Het sloop dichterbij en liet zich niet meer wegstoppen.
Ze bevraagt me en ik lepel alles op. Laag voor laag pluizen we samen uit en maken we een tijdlijn. En die puilt uit. Het is verbazingwekkend veel als ik het opsom. Daarna volgt het cijfers geven en verteld ze me over vlucht-en vechtresponses. Spanning en ontspanning. Over aan staan en aan blijven staan, maanden, jaren zelfs, de echte ontspanning kwam niet bij jou zegt ze.
Spanning
Ze vind het bijzonder dat ik nog rechtop sta, maar ik wist niet hoe het anders moest, dus bleef ik staan.
Zo heb ik een groot deel van mijn leven blijkbaar doorgebracht, vol stress, boven mijn macht leven. Het voelt als iets waar ik me niet bewust van was, maar terugkijkend voelt het alsof dat klopt. Die eeuwige knoop in mijn buik, altijd de touwtjes in handen willen houden en drie stappen vooruit proberen denken. Alert en op mijn hoede. Ook in mijn werk. Vooral ook in mijn werk. Niet altijd maar te vaak. Te lang.
Aandacht voor wat we meemaakten was er niet.
Ergens in mijn achterhoofd groeit tijdens ons gesprek ook iets anders. Verwondering. Over mijn eigen doorzettingsvermogen. Iets van trots steekt de kop op. Vechtlust. Opluchting. Dat ik niet malende wordt maar dat wat ik ervaar verklaarbaar is. Tegelijkertijd vraag ik me af wat ervoor in de plaats komt. Wie ben ik nog als ik dat alles achter me laat. Wie blijft erover als ik los kan laten. En kan ik haar omarmen, die nieuwe vrouw, herken ik haar überhaupt? Is ze nog mij of is ze meer mij dan ik ooit geweest ben?