Momenteel voel ik veel. Alles. En het komt genadeloos binnen. Onverwachte tranen, knopen in mijn buik. Die rottige overgang schept me full force onderuit. De jaren van ongenaakbaarheid, van afgeschermde emoties en altijd doorgaan, zijn voorbij. Ik wil niet meer terug naar toen, maar een scheutje minder zou ik van harte welkom heten.
Een paar weken geleden kletste ik wat met mijn moeder en onverwacht komen we bij mijn geboorte uit.
‘Op woensdagmiddag werd je geboren, op vrijdagavond namen ze je mee naar de kinderarts omdat je zo bleef huilen. Tegen mij zeiden ze niks’.
Ik ga rechtop zitten. Natuurlijk ken ik dit verhaal, maar ik hoorde het nooit tot in detail.
Mam verteld verder. Dat één van de dames op zaal mijn moeder aanstootte. ‘Mw Stam, ze nemen uw baby mee’. Tegen mam zeiden ze niks.
Niet veel later ging mijn moeder naar huis, zonder baby. Snap je het nog? Ze had geen idee wat er mis was met mij maar werd gewoon weggestuurd.
Eén keer in de week kon mijn moeder bellen met de kinderarts, ook dat hoorde ze van een van de andere dames op zaal. Mijn ouders hadden nog geen telefoon dus mochten ze bij de achterbuurvrouw, Mw de Graaf, naar het ziekenhuis bellen.
Daar kreeg ze na een hele week wachten, met al dat gemis in haar lijf, te horen dat ik twee gebroken sleutelbenen had. Gespalkt lag ik in een bedje te wachten tot ik genezen was.
Mam
Elke dag fietste mijn mam naar het ziekenhuis, op het puntje van haar zadel, omdat elke baby rond half zeven even omhooggehouden werd vanachter het glas. Dan kon ze kort naar me kijken. Ze mocht me niet vasthouden, aan mijn haartjes snuffelen of me een flesje geven. Mam mocht niks.
Een pasgeboren baby zonder moeder. Zonder alles.
Vijf weken na mijn geboorte hoorde ze tijdens het wekelijkse telefoontje dat ze me op mocht halen.
‘Toen kon ik je eindelijk vasthouden, na zes weken pas’.
Ik moest huilen, ook al vind ik dat best een beetje mal van mezelf. Maar wat een gemis is dat geweest voor mijn lieve mam. En voor de baby die ik toen was.
En ik bedenk ook meteen hoe veel er is veranderd in de gezondheidszorg in die 56 jaar sinds ik geboren werd. Het maakt het begrip voor de complexiteit van alles wat er momenteel mis is in de zorg bij mij vele malen groter, want het is bijna niet te bevatten hoeveel er moet worden geschakeld. Aangepast. En hoe razendsnel de wereld veranderd…