Binnenkort gaan we op pad en ik ben er een beetje kriebelig van. Alsof we voor de allereerste keer weggaan. Zou het komen omdat de mist waar ik een poosje inzat is weggevallen of omdat oude pijn ruimte heeft gemaakt? Een nieuwe leegte heeft gecreëerd die weer gevuld mag worden met fantastisch en fijn.
Ik heb geen idee maar het voelt anders. Ik voel me anders. Rustiger dan ik in lange tijd was. Kon zijn. Alsof er een nieuw boek begint terwijl het verhaal al een poosje over de helft was. ( Hé, daar is die schrijver weer ;-))
Kriebelig dus. Voor wat was en wat komen gaat. Ik ben ballast verloren en pas tijdens deze reis ga ik voelen hoeveel. Want dan ben ik uit mijn veiligheid. Ik verlang ernaar om weer die opgewonden energie te voelen als ik nieuwe natuur ontdek, wonderschone plekjes vind of verscholen bakkertjes. Maar ook tegenvallende wegen of teleurstellende kampeerplekken ga ik voor mijn kiezen krijgen. En ook dat is goed.
Het leven is nou eenmaal geen gelikt social media plaatje 🙂
Reis
Meer dan wat ook wil ik mijn angsten weer de baas zijn, de nervositeit en het op mijn hoede zijn achter me laten. Jullie weer vervelen met mijn verhalen, en dat gaat 100% gebeuren, en schrijven over niks. Over zonsopgangen en saaie campingprutjes koken. Lukraak rondzwerven, te koud zeewater en dat ene gezellige restaurant dat ik uiteindelijk vond. Over fileleed, malle campinggasten en roerige dromen. Sprinkhanen tussen mijn ondergoed.
Mal enthousiast zijn om niks.
Nog maar vijf nachtjes slapen. Dan zing ik een poosje geen kerstliedjes meer( we zijn met ons koor al volop aan het studeren voor onze kerstconcerten in december, raar maar waar), pas ik even niet op het allermooiste meisje van de hele wereld en ruil ik ons prachtige fijne huis in voor een smal bed op wielen.
Ik kan niet wachten!