Na de eerste wat onwennige dagen, waarin ik moet omschakelen naar slapen in er veel smaller bed, wonen op die paar vierkante meter die nu ons huis is en dat aanpassen naar een vreemd toilet en een stuk lopen naar een wc die niet alleen van mij is, weet ik weer waarom ik hartstochtelijk van kamperen houd.
Ook al zijn er vanzelfsprekend ook ergernissen. Net als in de echte wereld
Maar een camping is de wereld in het klein en tolerantie is goed. Belangrijk.
Na die eerste reisdagen belanden we op een oude vertrouwde plek en bonjour ik me een ongeluk. Naar mijn franse ’vriendin’ die ik hier elk jaar opnieuw tegenkom, naar de eigenaren van de camping die de ‘salutjes’ rijkelijk rondstrooien en ons welkom heten als bloedverwanten en naar onze zwitserse buurtjes die hoofdschuddend hun lekgeraakte daktent proberen te repareren. We hoorden ze midden in de nacht giechelend verkassen vanuit die kapotte daktent naar hun kooktentje, dat ernaast staat.
Ik klets noodgedwongen meer dan ik normaal doe.
Ook onze excentrieke overbuurtjes pauzeren hun bezigheden even als we langslopen, dan wordt er vriendelijk naar ons geknikt voor ze weer verdergaan met alle deurtjes van hun oude camper vol hartstocht open en dicht doen, om verwoed spullen eruit trachten te trekken die blijkbaar shokking klem zitten, en om discussies met elkaar te voeren met handen en voeten. Er zit een loeier van een gat in hun uitlaad, hun waterpompje galmt bij elk gebruik over de hele camping en elektra zit er niet in dat oude ding, maar zij zitten er in volle tevredenheid naast op een eenvoudig klapstoeltje.
Het is weer eens iets anders dan die witte koelkasten die hier overal staan 😉
Kamperen
Net als wij hebben ze een eenvoudige fiets mee en net als wij trappen ze vol overgave dat kluitje op naast de camping.
Het schept een band 😉
Het is alsof we 24/7 in een live toneelstuk zitten en ik kijk mijn ogen uit.
Even verderop zitten vier Belgische vrienden, zij komen hier al een jaar of twintig. Eerst komen ze een week met elkaar ( de rest van de zomer komen ze hier om de beurt met hun gezinnen) om de caravan neer te zetten, wat echt binnen no time klaar is, om vervolgens de rest van de week samen te koken, te drinken en te lachen. Wij moeten er om grijnzen.
Ongewild blijven we hier langer plakken dan we van plan waren. Alle wilde plannen om nog even naar dat ene strand in Spanje te gaan, om een trektocht door de bergen naar Italië te maken of met een veerpont naar dat ene verre plekje te gaan in ‘weet ik veel waar’ verdwijnen naar de achtergrond.
Door de dag heen rommelend, op een plek die we zo goed kennen, vinden we verrassend genoeg meer dan prima.
Hier zijn drukt me met mijn neus op alles wat voor mij van waarde is. En dat heeft weinig met geld te maken.
Samen en buiten, het liefst met mooi weer, is eigenlijk genoeg. Sterker nog, het is alles.