‘Ik doe niet aan de overgang’, zei ik altijd vol overtuiging. Dan haalde ik stoer mijn schouders op over een opvliegertje hier of daar. Daar moet je niet heel ingewikkeld over doen. In mijn ogen was dat vrouwengedoe en dat wuifde ik weg.
Kom op zeg, je bent toch geen watje. De naïviteit 🙂
Mijn hele leven lang was ik een meester in ‘maskeren’, met mij ging het altijd goed. Dat het vooral onvermogen was omdat ik mijn echte zelf niet durfde te laten zien uit angst om gekwetst te worden zei ik er niet bij. Veel van wat ik voelde zag ik als aanstellerij, de lat legde ik onbereikbaar hoog.
Achteraf bezien heb ik jaren geworsteld. Met mezelf en alles wat ik niet in de ogen wilde kijken. Verborgen trauma’s, onverwerkt verdriet en mijn hormonen. Altijd weer die hormonen, die me meermaals van mijn sokken blaasden. Ik viel af en kwam weer aan, werd superfit maar er waren ook periodes dat ik geen kant op kon. Mijn lijf probeerde me van alles te vertellen en ik bleef mijn eigen koppige zelf door er niet naar te luisteren.
Hormonen
Ik nam zelfs een keer spontaan ontslag om een jaar iets totaal anders te gaan doen, omdat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest. Dat het geen succes is geworden lijkt me overduidelijk.
Ik hing mijn onrust aan allerlei kapstokjes maar nooit aan de overgang. Tot ik vorig jaar een artikel las over de overgang en heel veel schakeltjes zomaar ineens op hun plek vielen. De frozen shoulder, de rugklachten, de angsten die met me op de loop gingen. De neerwaartse spiraal waardoor ik mezelf niet meer begreep, het gebrek aan vat hebben op wat dan ook.
Afgelopen jaar zocht ik hulp. Eindelijk. De hormoontherapie liet me eindelijk weer slapen na een jaar vol doorwaakte nachten, EMDR hielp me bij de verwerking van een stapel trauma’s die ik ergens verborgen hield en een zenuwblokkade verlichtte een ontstoken zenuw als gevolg van alle spanning en stress in mijn lijf.
Toen realiseerde ik me pas hoe streng ik altijd voor mezelf was geweest, dat constant ‘moeten’ niet echt lekker is voor levensbalans en dat een eenvoudiger leven perfect bij me past. Voor sommigen saai wellicht, voor mij wonderschoon. Ik voel me weer reterijk door de vroege wandelingen tijdens een zonsopgang of dankzij een luie ochtend in bed, het zingen met mijn koormaatjes die zo’n fijne energie geeft en de zwerftochten door Frankrijk met de liefste. Dat glas rode wijn bij een knetterende open haard, oude platen draaien bij kaarslicht, een zondag vol verse potjes koken. Een vroege ochtendplons in zee, samen wakker worden in ons volkswagenbusje. Onze twee prachtige kleindochters!
Gezondheid, en het leven, is een gift en dat voel je dubbel en dwars als het, voor even of altijd, ver te zoeken is.