Ik betrap mezelf op kleutergedrag, de laatste maanden steeds vaker eigenlijk. Die ‘waarom’ vraag resoneert maar door mijn hoofd en zijn roep klinkt alsmaar luider en luider. Want wanneer is de wereld zo’n akelige plek geworden?
Sinds wanneer stoppen mensen een mes in hun zak in plaats van een kam als ze naar de kroeg gaan. Sinds wanneer kijken we vaker naar onze schermpjes dan naar elkaar. En sinds wanneer vechten we liever dan dat we dansen. Liefdevol lijkt ineens wel iets waar we ons voor zijn gaan schamen.
De onschuld van een kind die de hele dag die waarom vraag stelt, daar zouden we vaker naar moeten luisteren. Waarom dood die man zomaar mensen? Waarom vind die vrouw zichzelf beter dan die vrouw zonder geld? Waarom willen mensen zichzelf verrijken ten koste van een ander? Status en aanzien is gebakken lucht en zegt absoluut niets over iemands waarde als mens.
Kind
Die ene eigenschap, die vieze akelige, die ervoor zorgt dat de mensheid geld belangrijker is gaan vinden dan een mensenleven is geëvolueerd, hij wordt steeds sterker in veel van ons. Tegenwoordig moeten er ook in de Nederlandse politiek gedragsregels worden opgesteld omdat mensen elkaar overschreeuwen in die hang naar ‘kijk mijn ideeën nou eens geweldig goed zijn’. Iedereen beschadigd lukraak links en rechts en ik begrijp er geen fluit van.
Vanmorgen was ik buiten. De natuur deed wat de natuur altijd doet, het vormt zijn nieuwe knoppen, vliegt en fluit, is krachtig en oprecht. Ik dompelde me onder in de rust en heel eerlijk, kluizenaar worden heeft me niet eerder zo aantrekkelijk geleken als vanmorgen vroeg.
Laten we weer met elkaar dansen, een kam in onze zak steken als we naar de kroeg gaan. Laten we weer proosten en omhelzen in plaats van vechten. Laten we weer een beetje hippie worden, en liefde en vrede prediken. En laten we dat kind, diep in ons binnenste, wat vaker koesteren. Dan wordt het beter, ik weet het zeker!