Zo’n camping is eigenlijk een heel bijzonder ding. Dat bedacht ik vannacht tenminste, toen ik in het holst van de nacht voor een plas over de camping liep. ( ja inderdaad, ik weiger nog steeds om emmertjes of iets van die strekking in te zetten) Het was bewolkt deze keer. Dus waar ik anders ademloos naar de sterren boven me kijk, terwijl ik me de tandjes haast over een verder doodstille camping om die plas op tijd te lozen, had ik nu tijd om om me heen te kijken.
En ik zag voornamelijk witte koelkasten, zij aan zij. De romantiek van kamperen anno 2024. Ik mis de originaliteit van de kampeermiddelen. Kleurtjes, een ratjetoe van tenten, dat ene schattige caravannetje.
Hier vind ik alleen maar koelkasten, een zeldzame uitzondering daargelaten.Gebroederlijk staan ze keurig in het gelid. Sommigen volledig afgetopt met troep, luifels en andere attributen. Sommige kaal, naakt en maagdelijk.
Overdag zijn er een aantal kampeerders die niet onder hun luifel vandaan komen. Sommigen komen alleen in beweging voor het legen van dat chemisch gevulde apparaat. Er gaan honden mee die elkaar massaal toeblaffen.
We zijn met zijn allen een bijzondere verzameling vreemdelingen. Levensgenieters en mopperaars. Drinkers. Kunstschilders( ja echt, superleuk), kokers en televisiekijkers. Die laatste hebben we helaas in overvloed. Ik verlang naar de tijd dat we kampeerden zonder televisie. Wij zijn een van de weinigen zonder schermpje. Bij de ene kampeerder gaat de buis om half vier in de middag al aan, bij sommigen om half zes, maar vanaf een uur of zeven zit alles binnen.
Werklijk waar.
Mug
Ik vind het verarming en heb me wederom voorgenomen hem ook uit te laten staan als ik thuis kom. Dat duurt vaak maar een poos, weet ik ook, als het slecht weer is ben ik vaak blij met wat digitaal vermaak.
Maar ik ben me er wel altijd bewust van tijdens mijn vakantie. Bewuster dan anders. Ik geniet van de zwoele avond, de vogels en de omgeving. Van alle kikkers, een fijn boek of van een stukje schrijven. Lekker buiten. En van de stilte want ik zie niemand meer. Wel voeg ik steeds een extra laagje kleding toe naarmate de avond frisser wordt. En meppend naar die ene mug die me wil steken ( en die meestal sneller is dan ik ben) Ik zit inmiddels onder de bulten van die ene mug en toch…
Het is fijn. De rust. Andere prikkels. Veel minder gedoe.
Ook al heb ik al die leukigheid thuis niet om naar te kijken, ik ga het opzoeken. Absoluut een poosje.