Haarelastieken en een verlopen paspoort liggen gebroederlijk tussen de soeplepel, emaille steelpannen en het vergiet in haar keukenla.
De logica in dit huishouden ontbreekt. Dat is wat #dementie doet, met grote wissers worden logische handelingen gewist en in a-typische volgordes teruggeplaatst. Of helemaal niet meer.
Zestig jaar is ze pas. De blik in haar ogen is die van een verdwaald kind en mijn hart verkrampt als ze naar me kijkt. Op mijn glimlach reageert ze als vanzelf, en er verschijnen lichtjes in haar ogen. Warmte en aandacht zijn een mooi recept voor verdriet en narigheid, al is het maar voor even.
Voorheen ging ik prat op op mijn eigen zorgzaamheid. Het getuigt van een bepaalde naïviteit, want ik kon me er ook keihard achter verschuilen. Er was altijd wel iemand die me harder nodig had, zo kon ik mijn eigen pijn en worstelingen mooi negeren.
Huppetee, onder die mat en ontkennen maar.
Chaos
Elke dag wens ik dat ik wat zakelijker kan zijn. Kouder en afstandelijker. Dat het me allemaal onverschillig laat.
Maar ik heb vaak de ballen niet om nee te zeggen. Voor mezelf kiezen vind ik moeilijk. Vaak voel ik achteraf pas dat ik een hele poos over mijn eigen grenzen ben gegaan, opgeven als iets schuurt van binnen vind ik vaak een zwaktebod. Nogal stom vind ik dat. Dat van die ezel en die steen gaan voor mij niet op. Maar om terug durven te schakelen, niet 1 maar meerdere versnellingen, is iets dat niet vanzelfsprekend is in mijn hoofd. Nog een stap harder lukt vaak wel.
Ik help haar onder de douche en breng wat logica aan in laatjes en kasten. Vis wat ongeregeld uit de koelkast. Stuur haar vriendelijk richting droog en aangekleed. Samen staan we bij het aanrecht om ontbijt te maken. In de voorraadkast heb ik beschuiten naast boter en hagelslag gezet, zo voor de pak. Na een laatste rondje ‘alles op zijn plek’ zwaai ik haar uit en stap op de fiets om mijn route te vervolgen.
Tijdens dat stukje fietsen neem ik me voor om vaker te laten zien dat ik minder sterk ben dan ik oog. Dat ik kleinere stappen ga zetten, of even geen stappen, en dat niet alles snel hoeft. Of deze maand. Dat nee zeggen ook oké is. De zon kriebelt op mijn wangen en nestelt zich van binnen, als een voorraadje zonnestralen als ik het nodig heb.
Vol #zorgliefde heb ik iets van orde in haar chaos aangebracht, nu moet ik echt met die van mezelf aan de slag.