Er zijn zat momenten geweest dat ik de afgelopen maanden dacht dat ik last had van aanstelleritis. Dat is het probleem met dat gebrek aan gezond egoïsme of aan zelfzorg, op die plek ontstaan de wildste ideeën. Ruis ging de overhand krijgen.
En als je eenmaal denkt dat je aanstelleritis hebt, neemt het in je hoofd steeds meer ruimte in. Het zorgt ervoor dat je voor jezelf steeds minder ruimte in durft te nemen.
Dat sneeuwbaleffect denderde inwendig voort. Ik probeerde vooral mooi weer te spelen terwijl van binnen de paniek in overdrive ging. Om vervolgens ’s nachts wakker te liggen en wanhopig te bedenken ‘hoe nu verder’.
Doordat alle stress in mijn lijf ging stapelen, er een gebrek ontstond aan kwalitatief goede slaap en mijn chronische ziekte vervolgens ook uit remissie ging, raakte ik het spoor bijster. Tel daarbij weggestopt gedoe op en toenemende overgangsklachten. Daar vond ik mezelf, op een plek waar ik niet wilde zijn.
Zelfs schrijven lukte niet meer, niet meer echt.
Ergens moest iets radicaal anders.
Hormoontherapie
Inmiddels durf ik steeds vaker mijn kwetsbaarheid te laten zien, ook aan mezelf. Vooral aan mezelf. Onder ogen te zien dat het schuurt.
En het gekke is, nu ik het hardop uitspreek krijg ik van ladingen mensen herkenning terug. Ervaringsverhalen die mij geruststellen. Dat het niet uitzonderlijk is wat er met me gebeurd. Ik kan onmogelijk onder woorden brengen hoe fijn dat voelt.
Het maakt dat ik mijn gevoelens verder durf af te pellen, en echt te ervaren wat het met mij doet. Ik onderzoek mijn eigen pijn. Stapje voor stapje. In plaats van het weg te stoppen en maar weer door te gaan, heb ik er aandacht voor.
Dankzij een artikel in een damesblad( dank #libelle), een huisarts die naar me luisterde en mijn eigen gezonde verstand( die gewoon nog aanwezig bleek te zijn) is de eerste horde inmiddels genomen. Een kleine drie weken geleden ben ik met #hormoontherapie begonnen.
Voorheen dacht ik dat het niks voor mij was. Ik had er al best wat over gelezen, en dan vooral dat veel vrouwen moeten strijden voor een recept. Nu ik een paar weken onderweg ben merk ik het verschil. En het is niet te beschrijven wat er ontstaat.
Maar ik realiseer me ook dat ik mezelf juist nu ruimte moet geven. Dit keerpunt geeft me de mogelijkheid om met die warboel aan de slag te gaan. Al wat verwaarloost werd, alles wat ik negeerde en al het verdriet wat nu mag zijn. Ook wat betreft die chronische ziekte waar ik het zo moeilijk mee heb. De letterlijke pijn die ik elke dag meedraag en die ik vol hartstocht negeerde.
Wat als…ik een stap terug ga doen, gaat dat me vooruit helpen? Fingers crossed!