Mijn eigen ‘wicky-de viking’-momentje

work in progress

5,5 jaar geleden besloot ik ontslag te nemen, ik was er van overtuigd dat ik overspannen was.

Leeg. Moegestreden. Werken in de directe zorg was niet meer voor mij. Dacht ik.

In plaats van thuis te gaan zitten, verplichte bezoeken aan de bedrijfsarts en zonder twijfel een traject van reintegratie te moeten opvolgen ging ik maar gewoon weg. Ik had er geen kracht voor om mezelf aan wie dan ook uit te leggen, ik begreep zelf amper wat ik aan het doen was.

Het enige dat ik zeker wist was dat ik mezelf zo snel mogelijk uit die situatie moest halen, dus dat was wat ik deed.

Inmiddels zie ik die algehele meltdown, dat impulsieve ontslag nemen en dat jaar dat ik ergens anders ging werken in een heel ander licht. Inmiddels denk ik dat de stress van alles wat zich in die periode afspeelde, een niet verwerkt trauma dat ik zo diep mogelijk weggestopt had en veranderende hormonen een grote rol speelde.

Work in progress

Niet over mijn eigen gevoelens kunnen praten, maar bovenal het gevoel van een ander voorrang geven, brak me genadeloos op.

Het is voor mij een struikelblok waar ik me niet van bewust was. Tot nu.

Nu ik een stap terug heb genomen. Nu ik tijd heb en rust. Het mezelf gegund heb om voor mezelf te zorgen.

Echt te voelen.

Het maakt dat ik alle worstelingen van de afgelopen jaren onder de loep aan het nemen ben. Mezelf oprechte vragen stel en naar mijn persoonlijke antwoorden durf te kijken. Het klinkt allemaal nogal heftig als ik mijn eigen woorden teruglees maar ik denk dat het klopt. Ik heb wel vaker rigoreuze beslissingen genomen, maar de paniek die ik toen ervaarde voelde ik de afgelopen maanden weer net als toen. Heviger misschien wel. En wat ik nu dus vooral niet moet doen is dat alles onder de mat schuiven.

Want is het eigenlijk niet zo dat ik al jaren aan het aankloten ben? En dat het hoog tijd is dat ik daar eens mee ophoud? Work in progress, maar nu echt. Deze keer ga ik het serieus aanpakken. Naar daar waar het pijn doet. Ik kijk er naar uit en ik zie er tegenop. Gek hè?!

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *