‘Ik vind het vervelend om er een label op te plakken maar dat is wat ik zie’.
Ik knik wat stom voor me uit. PTSS. Ik laat de woorden door mijn hoofd rollen. Proef ze, laat ze rondzingen om te voelen wat ik er van vind dat die letters nu bij mij horen. Het klinkt als iets uit een film. Toch was het een vermoeden dat ik zelf ook al een poosje had. Ik merk dat ik opgelucht ben, dat zij er een naam aan geeft. Ik had verwacht dat het iets vaags zou zijn. Onverklaarbaar. Een opsomming van wat vage klachtjes die niet bij elkaar pasten en waar ik niets mee kon. Nu voelt maar een deel van mij als ‘beschadigd’ en dat is fijn. Want het is oplosbaar.
Al jaren suddert er iets waar ik voor weg loop. En een deel ervan is overgang weet ik inmiddels. De overspannen klachten, de frozen shoulder en de wanhoop in mijn hoofd. Het angstige. Toch dekte dat niet de hele lading. Er bleef nog iets over waar ik zelf vaak over nadacht. En nu is ook dat laatste stukje bestempeld. Benoemd. Gelabeld.
En kan ik er iets mee.
Toekomst
‘Ik zie ook een verlangen om gezien te worden, genoeg te zijn’. Ik herken het. Er is een constant zoeken naar goedkeuring, het soms moeizame verbinden is er onderdeel van. Het gebrek aan zelfvertrouwen, overkritisch zijn op mezelf. Mezelf goedkeuren doe ik nooit, hoe suf ik dat ook vind, het blijft kleven.
Soms ben ik fragiel en krachtig tegelijk. Kwetsbaar en ongenaakbaar. Ik kon me voorheen afsluiten voor heftige emotie. Alles wat op mijn pad kwam wegstoppen en doorgaan. Niet meer aan denken. Tot het zich aan me opdrong. Het sijpelde door als een constante stroom beelden die ik niet uit kon zetten, alles wat ik ooit meemaakte hield me uit mijn slaap.
Tot nu. Tot hier.
“Ik ga je helpen’, zegt ze.
Dus vanaf nu duik ik erin, dompel ik me onder. Ik zie ertegenop en ik kijk er naar uit. Dat is ongeveer de strekking. Mijn blik richt ik op de toekomst, naar dat ene punt waarop dit alles achter me ligt. Dan heb ik niet een beetje verwerkt, ergens een tijdelijke pleister opgeplakt, maar heb ik netjes opgeruimd. In laatjes gestopt. Achter me gelaten.
Ik ben benieuwd hoe dat gaat voelen…ik kan niet wachten.