Schrijven is mijn psycholoog, mijn biechtstoel en mijn reddingsboei.
Al mijn verhalen ontstaan vanuit mijn liefde voor het leven, het lukraak rondreizen met ons #VWbusje en mijn werk in de #zorg. Echt en oprecht. Zo puur als ik kan. Door mijn verhalen laat ik zien hoe mooi het is om in de #zorg te werken, hoe prachtig #Europa is en dat er in dat dagelijkse zoveel schoonheid ligt om spontaan op te rapen.
Ik schilder met woorden de plaatjes die in mijn hoofd ontstaan.
Ook fictie schrijven vind ik geweldig, en moeilijk en uitdagend š Om een heel boek te schrijven, een leesbaar verhaal dat je meesleept en dat je niet meer weg wil leggen, is een van de meest uitdagende dingen die ik ooit heb gedaan.
‘In de schaduw van angst’ is eind 2024 zoals ik hem wil hebben. Hoop ik š
In mij bruist een constante blij, een hang naar muziek en dansen, zelfs als ik aan het wandelen ben. Engelse detectives, buiten zijn en eten en drinken met citroen vervelen me nooit. Ik ben verliefd op de zwerftochten die we samen maken. Frankrijk is favoriet. Tijdens onze vakanties rijden we binnendoor, langs meanderende straatjes, verscholen paadjes en slaperige dorpjes. We ontdekken onverwacht veel moois.
Ik heb een absolute blinde vlek ten aanzien van mijn eigen kledingkeuzes, maar voelsprieten als het om sfeer gaat.
Ik probeer altijd tussen de regels door te luisteren š
Al mijn hele leven worstel ik met mijn lange, verre van platte lijf. Ik ben een kleurrijke waaier, een verzameling van kwaliteitjes, eigenaardigheden en leukigheid.
Ik schrijf, over alles wat leeft in mijn hart en hoofd, zo puur en echt mogelijk.
- Realistisch
Ik was pas drieĆ«ntwintig toen ik chronisch ziek bleek te zijn. Als jonge moeder vond ik het enorm, ziek zijn, en dan vooral de onzekerheid ervan. Wanneer speelt het weer op? Hoe zorg ik voor mijn kleintje als ik amper op mijn benen kan staan? Ik kreeg vanuit het ziekenhuis nagenoeg geen informatie mee enContinue reading “Realistisch” - Kees
Kees stond voor het raam naar buiten te kijken. De wolken oogden dreigend. Zwart. āEr zit onweer in de lucht Anja, zouden de buren wel op tijd binnen zijn denk je? Voor het noodweer losbarst? Die zijn zeker nog in hun moestuinā? āWat kan mij dat nou schelenā. Anja haar breipennen tikten tegen elkaar, het venijnContinue reading “Kees” - Restje geluk
Yvette kijkt naar buiten, de storm is op zijn hoogtepunt en het onweer laat haar inwendig sidderen. Een volgende schicht treft genadeloos zijn zelfgekozen doel. De mok in haar handen valt, en spat op de stenen keukenvloer uiteen in wel duizend stukjes. Zijn mok. Zijn allerlaatste koestering voor haar nu koude, lege handen. - Moeder
Moeder. Hij bleef het bizar vinden om zo genoemd te worden. Het voelde als een titel die niet bij hem hoorde, om meerdere redenen. Allereerst was hij een man, dus praktisch gezien kon hij geen moeder zijn, alle gender-discussies voor het gemak voor nu opzij schuivend. Daarbij had hij bij de titel van moeder zelfContinue reading “Moeder” - Pellen
Langzamerhand pel ik af wat ik dacht verwerkt te hebben. Nu blijkt dat ik het gewoonweg had weggestopt. Want een plekje geven, en je gevoelens onder ogen zien, hoe doe je dat eigenlijk. Woorden geven aan gevoel kan ik heel goed, maar nu blijkt ook dat ik een hele groep aan gevoelens kan maskeren. Wegstoppen.Continue reading “Pellen” - Mijn eigen ‘wicky-de viking’-momentje
5,5 jaar geleden besloot ik ontslag te nemen, ik was er van overtuigd dat ik overspannen was. Leeg. Moegestreden. Werken in de directe zorg was niet meer voor mij. Dacht ik. In plaats van thuis te gaan zitten, verplichte bezoeken aan de bedrijfsarts en zonder twijfel een traject van reintegratie te moeten opvolgen ging ikContinue reading “Mijn eigen ‘wicky-de viking’-momentje” - Ruis
Er zijn zat momenten geweest dat ik de afgelopen maanden dacht dat ik last had van aanstelleritis. Dat is het probleem met dat gebrek aan gezond egoĆÆsme of aan zelfzorg, op die plek ontstaan de wildste ideeĆ«n. Ruis ging de overhand krijgen. En als je eenmaal denkt dat je aanstelleritis hebt, neemt het in jeContinue reading “Ruis” - EgoĆÆst
Ik ben opgegroeid in de zorg, ik ben er volwassen geworden en het heeft zonder twijfel beĆÆnvloed wie ik uiteindelijk ben geworden. Maar naast alle belangrijke lessen die ik er leerde vormde zich nog een andere eigenschap in mij, ik verleerde het om voor mezelf te zorgen. Want er was altijd wel iemand die zorgContinue reading “EgoĆÆst” - Op onderzoek
Wat wil je nou bereiken in dit leven vraag ik aan mezelf. Elke dag opnieuw. Nu ik een tikkie minder enthousiast huppel vind ik dat belangrijk om te onderzoeken. Zoān mindere periode is al rottig genoeg dus ik heb behoefte aan die stip, maar ik voel ook dat die stip wel wat verder weg moetContinue reading “Op onderzoek”