Schrijven is mijn psycholoog, mijn biechtstoel en mijn reddingsboei.
Al mijn verhalen ontstaan vanuit mijn liefde voor het leven, het lukraak rondreizen met ons #VWbusje en mijn werk in de #zorg. Echt en oprecht. Zo puur als ik kan. Door mijn verhalen laat ik zien hoe mooi het is om in de #zorg te werken, hoe prachtig #Europa is en dat er in dat dagelijkse zoveel schoonheid ligt om spontaan op te rapen.
Ik schilder met woorden al die plaatjes die gaandeweg in mijn hoofd ontstaan.
Ook fictie schrijven vind ik geweldig. En moeilijk 😉 Om een heel boek te schrijven, een leesbaar verhaal dat je meesleept en dat je niet meer weg wil leggen, is een van de meest uitdagende dingen die ik ooit heb gedaan.
‘In de schaduw van angst’ is ergens in 2025 zoals ik hem wil hebben. Hoop ik 🙂
In mij bruist een constante blij, een hang naar muziek en dansen, zelfs als ik aan het wandelen ben. Engelse detectives, buiten zijn en eten en drinken met citroen vervelen me nooit. Ik ben verliefd op de zwerftochten die we samen maken. #Frankrijk is favoriet. Tijdens onze vakanties rijden we binnendoor, langs meanderende straatjes, verscholen schoonheid en slaperige dorpjes. We ontdekken onverwacht veel moois.

Ik heb een absolute blinde vlek ten aanzien van mijn eigen kledingkeuzes, maar voelsprieten als het om sfeer gaat.
En ik probeer altijd tussen de regels door te luisteren 🙂
Al mijn hele leven worstel ik met mijn lange, verre van platte lijf. Ik ben een kleurrijke waaier, een verzameling van eigenaardigheden en leukigheid.
Ik schrijf, over alles wat leeft in mijn hart en hoofd, zo puur en echt als ik maar kan. Momenteel schrijf ik een misdaadverhaal in twee delen.

- ZonnestraaltjeZe wil tien keer van de glijbaan. OMA! Nou vooruit, elf keer dan 🙂 Elke zoef naar beneden zorgt voor een grote glimlach op der blije toet. Nee is momenteel haar favoriete woord en ze roept er graag meerdere achter elkaar. Zodat wij weten dat ze het meent. Elke donderdag kom ze gezellig een dagContinue reading “Zonnestraaltje”
- ZorgenkindjeIk heb een knobbeltje in mijn borst. ‘Alweer’, was het eerste wat ik dacht. En ik voelde weerzin, omdat ik het hardop zou moeten zeggen en naar het ziekenhuis zou moeten. Alweer. Ik weet het, ik moet niet zuchten, maar vooral dankbaar zijn dat ik het kan laten onderzoeken. Dat gevoel overheerst ook omdat ikContinue reading “Zorgenkindje”
- InzichtenSoms voelt het alsof mijn leven in tweeën is gedeeld, met aan de ene kant het deel waarin ik direct zorgde voor anderen en aan de andere kant het deel waarin ik iets verder af stond van die zorg. Het is gek, die vervreemding, bijna alsof al die ervaringen die ik doorleefde iemand anders overkwam. Ik hebContinue reading “Inzichten”
- Hartewensk was zestien toen ik ging werken. Vanaf een jaar of veertien had ik al zaterdagbaantjes maar vanaf mijn zestiende werkte ik voor het ‘echie’. Studeren deed ik vanaf zeventien, naast mijn voltijd baan. De wisseldiensten waren slopend soms, maar toen we kinderen kregen ook een uitkomst. Ik zat nooit een dag zonder baan. EnContinue reading “Hartewens”
- Steeds weerHet adres waar ik die nacht ga waken ligt aan een pleintje. Een kerk, een bruine kroeg en een knusse bistro staan er gebroederlijk zij aan zij. Een fietsenrek, met lukraak gestalde fietsen, staat onder de imposante eik. Het bankje ernaast oogt nieuw. Ik ben dol op pleintjes zoals deze. Genietend van de ambiance steekContinue reading “Steeds weer”
- MuziekthuisIk loop niet over van zelfvertrouwen. Nooit gedaan ook. Ik ben iemand die zich vaak wat ongemakkelijk voelt, en extra in gezelschappen. Zo kom ik niet over op anderen, dat weet ik ook, maar zo is het nou eenmaal. Het zijn schades veroorzaakt door oud zeer en die zullen nooit echt helemaal verdwijnen. Die eersteContinue reading “Muziekthuis”
- JanuariDe afgelopen weken lag ik vooral plat, hevige rugproblemen waren een kers op de taart na een voor mij toch al roerig jaar. Mijn stap terug werd stilstaan.Met grof geweld moest de rem erop. Elke beweging werd een gruwel. Een hernia werd genoemd als mogelijkheid, slijtage of anderszins gedoe. Wie het weet mag het zeggen.Continue reading “Januari”
- Terugkijken op 2024Ik heb een vreemd jaar achter de rug en dat voel ik extra tijdens dat terugkijken. Ik speelde verstoppertje, zonder me daarvan bewust te zijn. Van buiten leek ik op wie ik altijd was, van binnen stond ik op standje schreeuwen.Vol wanhoop zocht ik naar een uitweg. Ik schreef er al vaker over. Ik voeldeContinue reading “Terugkijken op 2024”
- Lang leve de hormonenSinds ik met hormoontherapie ben begonnen realiseer ik me pas hoe slecht ik me het afgelopen jaar voelde, toen ik die minuscule pilletjes nog niet nam. Hoe ik inwendig steeds in paniek was. Continue aanstond. Angstig was, voor alles. Ik was mezelf niet en was dat ook steeds minder. Ik zag geen uitweg en hadContinue reading “Lang leve de hormonen”