Ze liggen te face timen, onze twee dochters, tijdens moederdag. Onze jongste logeert weer een nachtje thuis, en ligt op haar bed te face timen met haar grote zus. ‘Met Louisiana’ zoals ze haar weleens gekscherend noemt. Ze zitten te geiten zoals zusjes vaak doen. Ik moet erom grinniken, om hun gekkigheid. Moeder worden is heel bijzonder, en helaas niet voor iedereen weggelegd. Op moederdag wordt dat altijd weer pijnlijk zichtbaar.
Het ontstaan van onze oudste dochter was niet minder dan een wonder. Niet gepland en geheel onverwacht bleek ze onderweg. Ik heb dat altijd ervaren alsof het zo moest zijn. Ze moest op deze wereld geboren worden, onze Lies, en zo geschiedde. Ze maakte van twee mensen een gezin. En zo jong als we waren, was dat soms best zoeken, naar hoe we dat gezin het beste vorm moesten geven.
Moederdag
Mijn zwangerschap van haar was prachtig, het leven dat in mijn buik groeide en alles daaromheen. Ik genoot van elke seconde. Maar ik was ook steeds bang, dat er iets mis zou gaan met dat hummeltje in mijn buik. Hoe vaak heb ik tijdens mijn zwangerschap niet gewenst dat ik een luikje in mijn buik had, zodat ik even kon spieken.
De emotie van dat ene moment, dat ze geboren werd en mij moeder maakte. Er zijn gewoonweg niet voldoende woorden om dat levens-veranderende moment te beschrijven. Maar ik ben maar zelden gelukkiger geweest dan toen. Dat kleine verschrompelde hoopje mens dat op mijn buik werd gelegd. Dat eerste moment dat ik haar daadwerkelijk vast kon houden. De blik in de ogen van haar vader, toen hij haar voor het eerst zag en in zijn armen nam, ik kan het allemaal zo terughalen.
Twee jaar en negen maanden lang was ze alleenheerser in ons huishouden, toen werd haar kleine zusje geboren. Mijn tweede zwangerschap was net zo bijzonder, al was het alleen maar omdat ik met een week of zes zwangerschap, bloedingen kreeg. Het was zo pril nog, ik was er zeker van dat het een miskraam was. Samen zaten we in de wachtkamer van het ziekenhuis, stil in onszelf gekeerd, intens verdrietig.
Tot de gynaecoloog, tijdens de echo, opgetogen naar me glimlachte en zei: ‘kijk, daar zwemt een kleine poen’. De emotie van dat moment was overweldigend, en ik kon niet anders dan huilen. Wat waren we ongelofelijk dankbaar voor dit tweede wonder. Ook nu weer had ik een prachtige zwangerschap, en ook nu had ik wel een luikje willen hebben om even te spieken. Onze oudste trouwens ook. Ontelbare kusjes werden er op die bewegende buik gegeven.
Ik had me tijdens mijn tweede zwangerschap nog weleens afgevraagd of ik het nog zou herkennen, die eerste wee. Maar er was geen twijfel mogelijk, toen de prinses zich aandiende. En ook onze jongste was er snel, en weer kreeg ik zo’n klein verschrompeld hoopje kind op mijn buik. En weer was er dat overweldigende geluksmoment. Hoe rijk kan je zijn, alle vingertjes en teentjes aanwezig. Gelukzalig lag ik stralend naar dat gezonde hoopje te kijken, en van mij mocht dit moment eeuwig duren. Mijn hart stroomde over van liefde. We waren compleet.
Onnodig te zeggen dat de kennismaking tussen onze twee dochters in mijn geheugen staat gegrift, onze prachtige gezonde dochters. Het net geboren zusje, die op de buik van haar grote zus werd gelegd. Die grote zus, die vol liefde en verwondering naar die levende pop keek.
Mijn mooie, lieve, slimme en prachtige meiden, dankzij jullie is het voor mij weer een mooie moederdag. Ik hou meer van jullie dan ik ooit uit kan leggen.
Mama