Ik sta voor een verwaarloosd flatgebouw, mijn jas stop ik in mijn fietstas, mijn werktas stop ik eronder. Het is heerlijk buiten, en ik ruik de lente. De frisse voorjaarslucht ruikt naar nieuw blad, naar nieuw leven, en blaast de winterlucht voor even heel ver weg. Ik haal diep adem, en treuzel nog wat. Ik moet weer even moed verzamelen om naar binnen te stappen. Mijn fiets verzet ik nog een stukje, en hoop dat hij veilig staat met jas en tas erin.
Met een ferme duw open ik de deur en stap de hal in. Het trappenhuis is donker en muf. De verwaarlozing is overduidelijk, het is een deprimerende plek. De voordeur van zijn huis staat open, en ik loop behoedzaam naar binnen. De vuile lucht beneemt me bijna direct de adem, een allesoverheersende lucht van uitwerpselen samen met de lucht van rottend fruit, en iets zurigs dat ik niet kan thuisbrengen. Ik voel mijn maag spontaan omdraaien.
De geur die hier hangt is echt waanzinnig heftig. Ik voel me benauwd, en onderdruk de neiging om direct weg te lopen. De vuile lucht lijkt zich in mijn longen te nestelen, en het maakt ademhalen bijna weerzinwekkend. Ik negeer mijn instinctieve reactie en loop verder langs de keuken.
Stapels afwas staan hoog opgestapeld op de aanrecht, groene schimmels en zwart verbrande etensresten bedekken borden en pannen. De vloer is egaal goor, ik kan onmogelijk zien welke kleur die eigenlijk ooit gehad heeft. Ik loop door naar de kamer, en mijn schoenen kleven aan de vloer. ’Gewoon doorlopen Cynt, het zijn maar schoenen’ denk ik bij mezelf.
Verwaarlozing
In de kamer tref ik hem aan, in een hoekje van de bank. Smoezelige kleding, vieze haren, een algeheel toonbeeld van verwaarlozing en eenzaamheid. Ik weet dat heel veel mensen voor hem bezig zijn, om hem uit deze armoedige en uitzichtloze situatie te helpen. Maar dat kost nou eenmaal tijd, en die raderen draaien vaak zeer traag. Hij vind het daarnaast ook bijzonder lastig om in te zien dat hij hulp nodig heeft. ‘Heb je al wat gegeten vandaag’? vraag ik. Hij knikt en zegt dat hij pap heeft opgewarmd. Dat dat onmogelijk is zag ik net aan de staat van zijn fornuis. Ik gok dat hij het waarschijnlijk koud uit de koelkast heeft opgegeten.
Ik wen hier nooit aan, het is zo onmenselijk om een ander mens zo aan te treffen. Op een houten kastje ligt een schone zakdoek, en op de zakdoek staan een paar oogdruppels. Ik druppel zijn ogen en vraag hem of hij nog iets nodig heeft. Hoofdschuddend ontkent hij, niks nodig, hij redt zich. Af en toe worden er gelukkig nog wat boodschappen voor hem gehaald, door een vrijwilliger, want zelf komt hij al een hele poos niet meer buiten.
Ik praat nog wat, over niks eigenlijk, want wat zeg je in een situatie waar het grootste probleem niet besproken kan worden. Hij is dankbaar voor onze zorg, ook al zegt hij het niet hardop. Maar hij staat toe dat we dagelijks voor hem zorgen, en dat zegt eigenlijk alles. Na de jarenlange eenzaamheid is dagelijks een vriendelijk gezicht over de vloer een welkome afleiding.
Ik neem afscheid en loop weer terug over die ontzettende kleverige, vieze vloer. Langs die verwaarloosde keuken, langs jaren van verdriet en onvermogen, door de voordeur naar buiten. Ik stap die zalige voorjaarszon in. Ik ruik fris blad, ruik de lente en het begin van nieuw leven. Mijn fiets staat er nog, inclusief tas, en ik voel me een geweldige bofkont. Ik kijk nog even naar boven en zie de vuile ramen. Ik stap op mijn fiets, en wens dat er voor hem snel een oplossing wordt gevonden. Want elk mens verdiend een menswaardig bestaan.
Over mijn jaren in de thuiszorg en over nog veel meer ervaringen in de zorg schreef ik een boek.
ja, zo moeilijk als mensen zich zelf niet kunnen toestaan hulp te aanvaarden, maar bedenk wel: alle hulp helpt een beetje. En vele kleintjes maken een grote!
ja mooi hoe dat werkt he felice!