Eeuwige krapte

Regelmatig schrijven de kranten met schreeuwerige koppen dat de gaten in de roosters van de #thuiszorg en verpleeg-en verzorgingshuizen bijna niet meer te dichten zijn. Goedemorgen denk ik dan, is dat nieuws? Want dat is al jaren een moeizame klus, het dichten van die roosters.

Zolang als ik me kan herinneren was er altijd wel wat, vanzelf ging het nooit.

De zorg is hot. Maar om heel eerlijk te zijn is die krapte er al zo ontzettend lang, en tijdens het corona tijdperk nam de krapte alleen maar toe. Ik vind het behoorlijk naïef om te denken dat we die achterstand in hadden kunnen lopen tussen de eerste en de tweede golf, alsof je binnen een paar maanden wel even genoeg geschoold personeel of omgeschoolde mensen tot je beschikking hebt.

Er is absoluut aan gewerkt, maar om dat op te lossen is tijd nodig en stabiliteit.

Voldoende tijd om een basis van ervaring op te bouwen. Daarbij is ons beroep niet sexy, te weinig jonge mensen kiezen voor een #zorgberoep. Dus neemt de schaarste hand over hand toe.

Ik heb een groot deel van mijn werkend leven ‘op de vloer gestaan’ en in mijn ogen kosten veranderingen tijd, energie en inzet. Wat verandering vooral niet nodig heeft is verandering op verandering op verandering.

Als je medewerkers moedeloos wil maken, moet je dat vooral doen. Om de paar maanden denken dat je het wiel opnieuw hebt uitgevonden, en dan steeds opnieuw datzelfde roer omgooien. Ik werd er volledig zot van.

Want aan het echte wezenlijk goed ‘zorgen voor’, kwam ik niet meer toe.

Opleiden

Werken in de zorg kan je niet zomaar even. Er spelen allerlei factoren mee. Zoals een stuk levenservaring, professional kunnen zijn en daarbij #menselijk kunnen blijven. Inzicht in jezelf hebben en inzicht in anderen. Dat leer je niet alleen op #school, dat leer je tijdens het leven. Het is geen kwestie van ‘even opleiden’. Daarbij is de ene mens de ander niet. Investeren in tijd en aandacht, om iemand op de juiste manier op te leiden, is geen sinecure.

De #ouderenzorg is uitgewrongen, en de krapte is schrijnend. De frustratie van tekort schieten, elke dag weer kiezen wat wel en wat dus niet als gevolg van die krapte, ging bij mij uiteindelijk de boventoon voeren. Ik hoop oprecht dat er maatregelen worden ingezet die tot een prachtig resultaat leiden.

Zodat iedereen die zorg nodig heeft, de zorg krijgen die ze verdienen.

Ik neem mijn pet af, voor alle zorgmedewerkers. Laten we leren om gebruik te maken van een ieders sterke punten, en niet te oordelen op niveau van opleiding. Kijk naar dat talent, of het gebrek eraan. Iemand dwingen om iets te moeten kunnen wat buiten zijn bereik ligt, demotiveert alleen maar. Creëer ruimte om elkaar weer te inspireren, en om te leren van elkaar.

Help elkaar om te groeien naar beter, krachtiger en zorgzamer.

Investeer even in geen verandering, in geen extra regeltjes, in geen extra wat dan ook. Soms is een pas op de plaats , puur investeren in de basis, de allerbeste ‘verandering’.