Krapte

Vanmorgen was het weer raak, de kranten kopten met grote letters: ‘gaten in de roosters van verpleeg-en verzorgingshuizen en in de thuiszorg bijna niet meer te dichten’. Goedemorgen dacht ik, is dat nieuws? Want dat is al jaren een moeizame klus, het dichten van die roosters.

Niet dat ik cynisch wil zijn, echt niet. De zorg is hot en er is een hoop te doen rondom de gezondheidszorg. Maar om heel eerlijk te zijn is die krapte er al zo ontzettend lang, en tijdens het corona tijdperk neemt de krapte alleen maar toe. Ik vind het behoorlijk naïef om te denken dat we die achterstand in hadden kunnen lopen tussen de eerste en de tweede golf, alsof je binnen een paar maanden wel even genoeg geschoold personeel of omgeschoolde mensen tot je beschikking hebt. Er is absoluut aan gewerkt maar daar is tijd voor nodig en stabiliteit.

Ik heb een groot deel van mijn werkend leven ‘op de vloer gestaan’ en in mijn ogen kost dat soort veranderingen tijd, energie en inzet. Wat verandering vooral niet nodig heeft is verandering op verandering op verandering. Als je medewerkers moedeloos wil maken, moet je dat vooral doen. Om de paar maanden denken dat je het wiel opnieuw hebt uitgevonden, en dan steeds opnieuw datzelfde roer omgooien. Ik werd er zot van, volledig. Want aan het echte wezenlijk goed ‘zorgen voor’, kwam ik niet meer toe.

Opleiden

Werken in de zorg, dat doe en kan je niet zomaar even. Er spelen allerlei factoren mee. Zoals een stuk levenservaring, professional kunnen zijn en daarbij menselijk kunnen blijven. Inzicht in jezelf en anderen. Dat leer je niet alleen op school, dat leer je tijdens het leven. Het is geen kwestie van ‘even opleiden’. Daarbij is de ene mens de ander niet. Investeren in tijd en aandacht, om het goed te doen, om iemand juist op te leiden, dat is echt geen sinecure.

De ouderenzorg is uitgewrongen, en de krapte schrijnend. De frustratie van tekort schieten, elke dag weer kiezen wat wel en wat dus niet, als gevolg van die krapte, ging bij mij uiteindelijk na heel veel jaar de boventoon voeren. Ik hoop oprecht dat er maatregelen worden ingezet die tot een prachtig resultaat leiden, dat opleiden prioriteit krijgt. Zodat iedereen die zorg nodig heeft, de zorg krijgen die ze verdienen.

Ik neem mijn pet af, voor alle zorgmedewerkers. Laten we eens leren om gebruik te maken van een ieders kracht, en niet alleen te oordelen en te veroordelen op niveau van opleiding. Benut een ieders sterke punten en kijk naar dat talent of het gebrek eraan. Iemand dwingen om iets te moeten kunnen wat buiten zijn bereik ligt, er is ongeveer niks moeilijker of demotiverender dan dat. Creëer ruimte om elkaar weer te inspireren, elkaar te ondersteunen en te leren van elkaar. Elkaar weer te helpen om te groeien naar beter, krachtiger, zorgzamer. Investeer even in geen verandering, in geen extra regeltjes, in geen extra wat dan ook. Soms is een pas op de plaats , investeren in de basis, de allerbeste ‘verandering’.