Papegaaiduikers

Wat wilde ik graag naar de Orkney eilanden, walvissen spotten, dolfijnen, wat dan ook. In dit deel van de wereld kan dat, en als je er dan toch bent dan wil je dat, ik wel tenminste. Maar dat lukte dus niet, gevalletje helaas pindakaas. Dat is ook het risico van alles op de bonnefooi willen doen en niks willen plannen, sommige dingen kunnen dan gewoon niet. Vanmorgen kreeg ik toch nog een cadeautje in mijn schoenen geworpen, tijdens mijn eerste ochtendbakkie. De wind was gaan liggen bij John o’Groats, en we zaten aan heerlijk de koffie, ontspannen de dag te starten.

De auto stond zo goed als ingepakt, en ik zat tevreden in een flauw zonnetje naar de zee te kijken. Nu ben ik net de vijftig gepasseerd, en mijn ogen beginnen ook echt slechter te worden. Ik tuurde naar die zee en dacht iets te zien. Lang leve de verrekijker! En na even speuren vind ik het. Zes papegaaiduikers zijn in de golven druk bezig hun ontbijt bij elkaar te scharrelen. Wat fantastisch om dat met eigen ogen te mogen aanschouwen, echt zo gaaf. Hun kopjes steken net boven het water uit, om vervolgens steeds weer opnieuw onder water duiken, hun lijfjes glanzend in de zon. Als gebiologeerd zit ik ernaar te kijken, het is echt zo’n fantastisch gezicht. Ik ben dolgelukkig dat ik er getuige van was, en mijn dag is al helemaal goed.

Bereikbaar

Een groot deel van die dag zijn we ‘on route’, het weer is goed te noemen, af en toe een zonnetje en weinig regen. We zakken een stukje af verder naar beneden, rijden door een wonderschoon landschap, en de heuvels worden steeds meer bergen. De kale vlaktes zijn hier en daar begroeit met knalgele bloeiende hei, en het is zo mooi, zo oogstrelend. Die weidsheid, het is ongekend indrukwekkend. Maar eerlijk is eerlijk, na een week van voornamelijk kou en regen, begint het langzaam in mijn botten te sluipen. En ook al hoort ook dat bij kamperen, ik vind het een groot nadeel. We verlangen naar de warmte en het licht van de zon, iets meer dan dat glimpje van vandaag. Want het weer is wederom omgeslagen vanmiddag, en het is nog maar een graad of acht.

We navigeren noodgedwongen met de kaart, best geinig vind ik. Er is nul ontvangst in deze contreien, en dat vind ik een stuk minder fijn. Ik sms dus met onze jongste om te zeggen dat we geen internet hebben, maar dat het met ons goed gaat en ik wil graag weten of het thuis ook goed gaat. Ik moet het meermaals proberen voor dat sms-je ook daadwerkelijk verzonden wordt, keer op keer krijg ik een niet-verzonden melding. Waardeloos vind ik dat, om geen contact te hebben met onze kinderen. Een eerdere hele heftige gebeurtenis heeft ervoor gezorgd dat ik zeker wil weten dat ze me altijd kunnen bereiken.

Ik kan het niet zo goed loslaten, en dat had ik eigenlijk niet verwacht van mezelf.

Vroeger zaten we op vakantie elke ochtend naar de wereldomroep te luisteren, dat was altijd vaste prik als we in het buitenland waren. Al het nieuws even luisteren, even horen of alles oké was, of we niet genoemd werden. De rest van de dag dacht ik er niet meer aan, liet ik het los. Toen waren de kinderen nog mee, en stonden we meestal een paar weken op een vaste plek. In nood kon de familie ons daar wel bereiken. Maar de kinderen zijn nu niet bij ons, dus vind ik niet bereikbaar zijn wel een dingetje.

Geen bereik, ik had de hele dag er een akelige knoop van in mijn buik. 

Afgezonderd zijn is echt heel zalig, maar iets minder afgezonderd zijn vind ik blijkbaar echt veel fijner.