Die laatste paar maanden, het is alsof onze hele wereld in één nachtje, in een horrorfilm veranderde. Het is toch bijna niet voor te stellen, wat er allemaal gebeurde.
Lockdowns, bezoekregelingen, thuiswerken en niet naar school. Ziek en dood en heel veel ellende. Mijn spontane omhelzingen van eenieder die ik liefheb, het kon even niet meer. En we leverden vrijheid in. Niet een beetje, maar heel erg veel. Niet door een oorlog, maar dankzij een virus. En inmiddels zitten we volop in die tweede golf, en is onze maatschappij zelden meer gespleten geweest dan dat we nu zijn. In fanatiek voor, en tegen, en alles ertussenin.
Nu we van de eerste schrik zijn bekomen, en onze wereld nog steeds niet terug gaat naar het pré-corona tijdperk, ontstaat er ook steeds meer opstand. Op alle vlakken. We lieten ons allemaal even de wet voorschrijven maar nu is er die toenemende weerstand. Soms ten behoeve van onszelf, soms ten behoeve van anderen.
Opstand
En ook dat vind ik zorgelijk. Ik snap het allemaal maar toch. Ook die opstand telt excessen, telt extremen. En waar ik in het begin het idee had dat we dicht bij elkaar stonden, voelt het nu alsof we verder van elkaar verwijderd zijn dan ooit.
Het is alsof de dagelijkse realiteit steeds maar weer onstabieler wordt, elke dag een beetje meer. En ook dat vind ik afschrikwekkend. Dat gevoel van onveiligheid verspreid zich als een olievlek, en niet alleen die corona is iets waar we voor op moeten passen.
Ik doe wat ik altijd doe, ik zoek de rust op. Bepaal mijn eigen richting en laat me niet verleiden door welke stemmingmakerij dan ook. Want het voelt alsof echte objectiviteit uit de mode raakt, wie momenteel het hardste schreeuwt krijgt de meeste aandacht. En dat fluctueert ongeveer dagelijks.
En dat voelt voor mij net zo onveilig als dat hele nare virus.