Tijd

Tijd. Ik vind het best een gek fenomeen eigenlijk, en zo ongrijpbaar ook. Het glipt tussen je vingers door, en daar helpt geen lieve moedertje aan. Met elke seconde, steeds een beetje tijd, voor altijd verdwenen. Soms lijkt iets eeuwig te duren, en soms is het in een oogwenk voorbij. Hoe vaak zeggen we niet dat tijd vliegt, of dat een dag voelt alsof hij nooit voorbij lijkt te gaan. Tijd is ineens een rekbaar begrip, als je ergens met smart op zit te wachten.

In korte tijd, kan je leven op zijn kop staan. Als je ineens moeder wordt bijvoorbeeld, want ook al is de aanloop lang zat, toch zit er in die ene dag zo’n verschil. Waar die dikke buik nog onwerkelijk is, omdat je benieuwd bent naar wat er in zit, is er in een oogwenk die baby, alsof het nooit anders is geweest. Wakker worden en slapen gaan, met een totaal andere mindset. Liefdesverdriet of de liefde hebben gevonden. Mooi of minder mooi, in een vingerknip.

Want tijd omvat mooie herinneringen, liefdevolle of hele pijnlijke. En wie staat er nou vaak bij stil, bij de tijd die ons gegund is. Aan al die dagen die voorbij zijn, verloren misschien of ten volle geleefd. We leven soms ook maar een beetje voor de kat zijn viool weg, ik wel tenminste. Als je overal steeds bij stil moet staan, dat is ziekmakend, dat gaat nou eenmaal niet. Beter ook natuurlijk.

Stil

Maar afgelopen week was daar ineens weer, in volle hevigheid, de kwetsbaarheid van het leven. Want als je in de ochtend je geliefde gedag zegt, en na een paar uur bruut in een nachtmerrie beland, omdat dat de laatste keer was dat je je geliefde gedag kon zeggen. De enorme heftigheid, van zo’n moment, dat is niet te bevatten. Mijn hart breekt, als ik denk aan dat mooie gezin, en het gemis dat ze nu ervaren. Ik ben intens verdrietig, om hun enorme verdriet. Het maakt nederig en stil.

Vanmorgen realiseerde ik me, hoe cliché ik nu denk, want ik ben weer extra dankbaar voor elke nieuwe dag van mijn rijke volle leven. Het maakt ook dat ik meer in mezelf kruip, en mijn schouders ophaal over truttigheid en verontwaardiging. Waar maakt iedereen zich toch in vredesnaam druk om, denk ik vaak, doe iets nuttigs met al die energie.

Dat duurt maar even, dat weet ik ook, zo werkt het nou eenmaal. Maar voor nu sta ik even stil, ik sta stil bij dat ene leven dat zo bruut in de kiem werd gesmoord. Die nog zo waanzinnig veel had om voor te leven, maar die de kans gewoonweg niet gekregen heeft. Wat had ik hem, en iedereen die hem lief had, heel veel meer tijd samen gegund.

Rust zacht, waar je ook bent, wat laat je een enorme leegte achter.