Zondagochtend, we zijn er lekker vroeg uit, zoals altijd eigenlijk. Uitslapen na een goed feestje is er al een poosje niet meer bij 🙁 Ons prachtige duingebied is fantastisch, zeker op een stralende dag als vandaag. De ongereptheid van al dat met rijp bedekte groen in die duinen is een plaatje. Maar wij zijn niet de enige die er dol op zijn, sinds de lockdown lijkt het op zondag veel drukker te zijn, niet zo gek natuurlijk. Maar ook daarom gaan we graag vroeg, om de drukte te ontlopen. Onze adem maakt wolkjes in de ijskoude lucht en we zetten er lekker de pas in. De luidkeelse stilte wordt enthousiast onderbroken door een specht, en het geklets van een groepje mountainbikers dat langs raast.
Vanaf ons huis lopen we zo het duin in, en naar het strand is het maar een kilometer of zes. Zes kilometer door ons prachtige duingebied is absoluut geen straf, zeker niet met dit weer. We lopen onszelf lekker warm, kletsen wat, en genieten vooral van alle pracht terwijl we koers zetten naar zee.
Schotse hooglanders staan hoog op een duinpan te grazen, en de zonnestralen vangen de warme kleuren van hun vacht, zo mooi. Die aanblik wordt nooit saai of gewoon, die machtige beesten die, daar zo heel dichtbij, imposant staan te zijn.
Duinen
De zon piept net boven het duin uit en laat al het met rijp bedekte groen glinsteren als diamantjes. Ik probeer het beeld uit alle macht met mijn mobiel vast te leggen. Kansloos natuurlijk, het is veel teveel schoonheid om eenvoudigweg te kunnen vangen met mijn telefoon. Schouderophalend geef ik het op, helaas pindakaas. Bij de strandopgang proberen twee dames op hun fiets te klimmen, giechelend en stram staan ze te stuntelen. ‘Willen jullie een zetje’ vraagt de liefste grijnzend. ‘We hebben gezwommen, antwoord een van de twee, terwijl de ander doorstuntelt. Dus daarna voelen we eigenlijk niks meer, en dan gaat opstappen op die fiets niet meer zo eenvoudig’. Wauw, we maken een diepe buiging voor die twee, zelfs met mijn kleren aan voelen mijn benen en billen stram en koud. Als twee giebelende pubers lukt het ze uiteindelijk, en wij kijken ze vol respect na.
Op de terugweg lopen we langs de kruisberg, en nemen we gezellig een ‘coffee to go’, even wat warms in de ijzige kou. Het is zo zalig, vol in de zon en met al die gezelligheid. Er brand een gezellig vuur, en overal staan groepjes mensen van een bakkie te genieten. Het voelt gewoon als een uitje, om hier met een warme kop koffie te staan, hoe maf is dat. Als straks kroegen en restaurants weer open mogen, jemig, wat een heerlijkheid zal dat zijn, daar kijk ik zo naar uit. Om te ontsnappen aan het bizarre van het huidige leven.
Het is alsof die pauze-knop nu standaard ingedrukt staat, en het voelt voor mij net als in de periodes dat ik ernstig ziek was. Toen zat ik meerdere keren maandenlang binnen en was ik erg op mezelf. Hele periodes waarbij ik ook amper de deur uit kon, ik weet nog zo goed hoe dat voelde. Zal het straks ook zo voelen als dat ene hele magische moment, toen dat herstel eindelijk weer voor de deur stond, na gevoelsmatig eindeloos wachten. Ik barste dan van blijdschap bijna uit mijn voegen, als mijn lijf weer krachtiger werd na zo’n uitzichtloze donkere periode. Ik gok dat het ongeveer zal voelen zoals toen, zoals dat geweldige gevoel, en ik verheug me erop.
Ook al voelt het hier, midden in ons prachtige duin, met een zalig zonnetje, ook echt als een cadeautje. Ik prijs mezelf heel erg gelukkig dat ik dit kan, en hier zo loop. Lekker cliché, ik weet het. En toch is het zo, ervaar ik het zo. Ik tel steeds weer mijn zegeningen en ik geniet van elke gezonde nieuwe dag. En tot nu toe zijn dat er gelukkig een hele lading 🙂