Ik heb weinig op met de traditionele rolverdeling, met die vaste hokjes, ik wilde gewoon geen huisvrouw zijn. Ik had de vrijheid om te doen wat ik wilde, en ik wilde een carrière. Om mijn zelfstandigheid te bewaren, en omdat ik nou eenmaal heel erg dol ben op mijn werk, het is een deel van wie ik ben. Dus toen die twee krummels arriveerden, organiseerden we ons beider werk om onze meiden heen, onregelmatig werken heeft ook zo zijn voordelen. Dat huishouden deed ik tussen neus en lippen door, als ik zin had. Of de liefste deed het, een badkamer poetsen kan hij echt veel beter dan dat ik dat kan 🙂 Op vaste dagen, vaste onderdelen van dat huis schoonmaken vond ik compleet nutteloos, en tot op de dag van vandaag weiger ik dat steevast. Ik doe het als ik er zin in heb.
Om heel eerlijk te zijn vind ik dat poetsen altijd een tikkie ondankbaar. Ik haal vandaag stof weg, en morgen of overmorgen ligt het er alweer. Zucht toch? Een muurtje in huis schilderen, of de woonkamer opnieuw inrichten door alle meubels een andere plek te geven, lof it! Dat zijn de klussen die ook nog wat opleveren. Dat oude huis van ons hebben we samen mooi gemaakt, en de afgelopen jaren heb ik enorm veel gesjouwd, gesloopt en geklust, dat vind ik vele malen dankbaarder dan dat poetsen. Zalig zelf mijn mouwen opstropen, blij dat ik het kan 🙂
Koken was ook altijd een klusje waar ik weinig plezier aan beleefde. Onze meiden waren kieskeurig, en wat de één graag lustte, vond de ander weer niet lekker. Ik bleef een beetje in de standaard dingen hangen, er zat altijd wel iemand te mopperen aan tafel, dus zin om me uit te sloven had ik gewoon niet. En dat rommelde heel veel jaren zo door.
Sinds een paar jaar is dat anders geworden. Ik ben echt aan het koken, en probeer steeds meer. Dat komt ook omdat ik zo’n geweldige keuken heb natuurlijk, sinds een jaar of drie, maar toch. Die nieuwe stoomoven is geweldig, en mijn assortiment” jemig, jammie’ breid zich gestaag uit. Onze oudste kampeerde noodgedwongen een maand bij ons en die was aangenaam verrast, door al dat fijne gekokkerel. Dat vond deze moeder toch een soort van bonus 🙂
Hokjes
Er is bij mij inmiddels een absolute voorliefde voor stoofjes en curry’s ontstaan, en ik vind het nu heerlijk om in de keuken te staan. Voorheen was ik vooral van het bakken, appeltaart, Eton mess, zalige taarten, you name it. Maar ja, dat is geen maaltijd natuurlijk, dat is vooral voor de lekkerte. En al die zoetigheid ging wat zwaar aan die heupen hangen, daar ben ik dus mee gestopt. Maar dat ik nu dus ook geniet van dat ‘gewone’ koken, vind ik echt bijzonder.
Ik wil niet voldoen aan een standaardplaatje, het is zalig om enthousiast buiten die hokjes te flaneren. Eigenwijs buiten de lijntjes kleuren, houd je fris. Als jonge vrouw studeerde ik niet, school vond ik maar niks, de zin om te leren kreeg ik pas veel later. Ik liep al tegen de vijftig toen ik besloot om weer naar school te gaan. Het heeft me zelfvertrouwen gegeven en onnoemelijk veel andere lessen geleerd, die schoolbanken. Ook over mezelf, vooral over mezelf. Het is zalig om een beetje te passen in een hele hoop hokjes, en ik hoop oprecht dat ik het blijf durven om nieuwe uitdagingen aan te gaan, zelfs die wat huisvrouwerige dingen 🙂 Want juist als we die diversiteit in ons allemaal ruimte geven, zorgt dat er juist voor dat dit prachtige leven voor ons allemaal spannend en interessant blijft. Toch?