Geluk is: die bewaarde trouwjurk een ander gunnen. Er stond laatst een artikel over in de krant over het doorgeven van je trouwjapon.
Wij waren dit jaar dertig jaar getrouwd, echt een heel eind, en het is ongelofelijk hoe snel die jaren voorbij vliegen 😉 Maar goed, die jurk was dus al behoorlijk aan de antiekerige kant. Onze twee dochters wilden dat ding echt in geen honderd jaar aantrekken, mochten ze ooit nog gaan trouwen. Of wellicht trouwen ze wel nooit, dat kan net zo goed. Maar dat pompeuze ding zou niet meer gedragen worden, zoveel was zeker. Ook niet als ik hem door zou geven aan wie dan ook.
Mijn prachtige jurk met sleep was handgemaakt door mijn lieve mams. Het was een plaatje, oprecht, en ik voelde me er zo mooi in. Van de restanten van die prachtige, handgemaakte trouwdroom, maakte ze het hemeltje en bekleedde ze de wieg waar onze twee meiden prinsheerlijk baby in lagen te zijn. Die wieg staat geduldig op zolder te wachten om weer gevuld te worden, en zo is mijn jurk ook niet helemaal verdwenen.
Trouwjurk
Want die witte droom heb ik vorig jaar gedoneerd. Natuurlijk heb ik hem wel nog even gepast, en hij ging gewoon nog dicht, ha! Maar daarna heb ik hem vol overtuiging weg gegeven, en hij kwam zo goed terecht. Al die meters zachte zijde-achtige stof, daar is een stapel moois van gemaakt. Voor al die veel te vroeg geboren, overleden kleintjes waar geen passende kleertjes voor bestaan. Stichting Floor-de-lis doneert al dat zachte spul vervolgens weer gratis aan academische ziekenhuizen. Na mijn donatie kreeg ik een foto, van die enorme stapel coconnetjes, omslagdoekjes en mini-jurkjes die ze ervan hebben gemaakt.
Mij viel heel veel geluk ten deel. Ik ben twee keer in verwachting geweest en twee keer kreeg ik een prachtige gezonde baby in mijn armen gelegd. Maar niet iedereen mag dat meemaken en dat enorme verlies slaat een krater in je lijf. Ik zag het van heel dichtbij. De enorme machteloosheid en het overweldigende verdriet dat er dan ontstaat. Voor altijd een litteken, dat eeuwig blijft schrijnen.
In mijn jurk is veel liefde gestopt. Door mijn lieve moeder die hem voor me maakte en die zelf zo’n groot verlies te verwerken kreeg. En door mij, omdat ik hem met zoveel liefde droeg terwijl er een kleintje onder mijn hart groeide. Het voelde logisch om hem juist aan die stichting te doneren, zodat zij er weer met veel liefde iets kostbaars van konden maken.
Dat al onze liefde zoiets dierbaars mag dragen vind ik een prachtige gedachte. Een vorm van indirecte troost. Onze warmte overgedragen daar waar het zo heel erg nodig is. Dat het zo’n heel klein kindje omvat dat zo welkom was, maar dat het leven niet mocht ervaren. Een betere bestemming was er eenvoudigweg niet te bedenken. De cirkel was rond.