Geluk is….die bewaarde trouwjurk doorgeven aan iemand anders. Dat las ik laatst in de krant tenminste.
Dit jaar ben ik negentwintig jaar getrouwd, echt een heel eind, ongelofelijk hoe snel die jaren voorbij vliegen 😉 Maar goed, die jurk was dus al behoorlijk aan de antiekerige kant. Onze twee dochters wilden dat ding echt in geen honderd jaar aantrekken, mochten ze nog eens gaan trouwen. Of wellicht trouwen ze wel nooit, dat kan net zo goed. Maar dat pompeuze ding zou nooit meer gedragen worden, zoveel was zeker.
Mijn prachtige jurk met sleep was handgemaakt door mijn lieve mams. Het was een plaatje, oprecht, en ik voelde me er prachtig in. Van de restanten van die prachtige, handgemaakte trouwdroom, maakte ze het hemeltje en bekleedde ze de wieg waar onze twee meiden prinsheerlijk baby in lagen te zijn. Die wieg staat geduldig op zolder te wachten om weer gevuld te worden, en zo is mijn jurk ook niet helemaal verdwenen.
Trouwjurk
Want die trouwjapon heb ik vorig jaar gedoneerd. Natuurlijk heb ik hem wel nog even gepast, en hij ging gewoon nog dicht, ha! Maar daarna heb ik hem vol overtuiging weg gegeven, en hij kwam zo goed terecht. Al die meters stof en kant, dat zachte zijde-achtige, daar is ontzettend veel moois van gemaakt. Door stichting Floor-de-lis, die al dat moois vervolgens weer gratis doneerden aan academische ziekenhuizen. Na mijn donatie kreeg ik een foto, van die enorme stapel coconnetjes, omslagdoekjes en mini-jurkjes die ze ervan hebben gemaakt. Voor al die veel te vroeg geboren, overleden kleintjes waar geen passende kleertjes voor bestaan.
Mij viel heel veel geluk ten deel, ik ben twee keer in verwachting geweest en twee keer kreeg ik een prachtige gezonde baby in mijn armen gelegd. Maar niet iedereen heeft zoveel geluk en dat enorme verlies slaat een enorme krater in je lijf. Fysieke en mentale pijn, letterlijk. Ik zag het van heel dichtbij, de enorme machteloosheid en het overweldigende verdriet dat er dan ontstaat. Het gemis dat nooit echt over gaat maar voor altijd als een litteken blijft, dat eeuwig blijft schrijnen.
In mijn jurk is veel liefde gestopt, door mijn lieve moeder die hem voor me maakte. En door mij, omdat ik hem met zoveel liefde droeg terwijl er een kleintje onder mijn hart groeide. Het voelde logisch om hem juist aan die stichting te doneren, zodat zij er weer met veel liefde iets kostbaars van konden maken.
Dat al onze liefde zoiets dierbaars mag dragen vind ik een prachtige gedachte. Een vorm van indirecte troost, onze warmte overgedragen daar waar het zo heel erg nodig is. Dat het zo’n heel klein kindje omvat dat zo verschrikkelijk welkom was, maar dat het leven niet mocht ervaren. Een betere bestemming was er eenvoudigweg niet te bedenken.