Jaren geleden werkte ik een in een hospice. Een prachtige uitvinding vind ik dat, het hospicehuis, toen ik er voor het eerst binnenstapte was ik diep onder de indruk van de schoonheid ervan en de gedachte erachter.
In die periode zorgde ik voor een meneer die hield van klassiek, van prachtige donkere klanken, meeslepende met passie gezongen aria’s en zware bombastische tonen. Als ik aan mijn nachtdienst begon was hij vaak nog wakker, dan liep ik even bij hem binnen en soms praatten we wat. Meestal zette ik een cd voor hem op, en heel vaak koos hij dezelfde. Die ene cd gaf hem troost en warmte, en soms de rust om wat te slapen.
Muziek is vaak warm en troostend, iets om je aan vast te houden bij voorspoed, en aan vast te klampen bij tegenslag. Zo is dat bij mij en zo was dat bij hem ook. Muziek is zuurstof voor de ziel, en soms is er niets fijner dan je mee laten nemen door de sprankelende tonen ervan.
Klassiek
Wekenlang zorgde ik voor hem, en wekenlang zette ik muziek voor hem op, steeds weer klassiek. Na een poosje overleed hij, tijdens mijn nachtdienst. Zijn zoon oogde wat verloren, zo in zijn eentje naast het bed van zijn pap. Op zijn gezicht las ik die vreemde mix van berusting en overweldigend verdriet. Dat eerste moment als het ineens stil wordt moet voor de familie overweldigend zijn. Ik trok me terug in de huiskamer en zette de favoriete cd van zijn vader op, als eerbetoon aan de overledene, stak een kaarsje aan en zette een pot thee. Allemaal heel doorsnee maar dat geeft vaak troost.
De blik in de ogen van zijn zoon toen hij de huiskamer binnenkwam en die muziek hoorde vergeet ik nooit meer. In stilte dronken we samen thee, luisterend naar de tonen van muziek die voor hem heel dierbaar waren. Na een poosje nam hij afscheid, om alles wat er ineens voor zijn neus stond aan te gaan. Het afscheid zelf, en naast al die rouw ook heel veel geregel. Weken later lag er een handgeschreven kaartje voor mij in de hospice, van de zoon. Het kaartje stond vol met dankbare woorden. Hoe fijn hij het had gevonden om samen nog even stil te zijn, met op de achtergrond de klanken van de favoriete muziek van zijn lieve vader.
Meestal volg ik puur mijn gevoel op zo’n moment, in wat ik doe of laat, en de ruimte die ik geef. Dat handgeschreven kaartje dat ik van hem kreeg liet me weten dat ik toen precies de juiste keuze had gemaakt.