Ik ben nogal van de eenvoud, voortbewegen doe ik het liefst met mijn eigen benen. Gaat niet heel snel maar ik hoef nooit bang te zijn voor lekke banden, lege benzinetanks of drukte op de weg. Ik loop gewoon van A naar B en dat vind ik heerlijk.
Daarbij ruimt dat hoofd van mij zichzelf op tijdens dat lopen, naast dat werken aan mijn conditie is dat ook niet onbelangrijk, een schoon hoofd. Het is namelijk weleens anders geweest, heel lang anders geweest. Dat hoofd draaide en gierde alle kanten op, ik moest altijd van alles. Van mezelf welteverstaan.
Pas nadat ik leerde om iets liever voor mezelf te zijn kwam de rust in mijn leven terug. Zei ik ook gewoon eens nee, deed ik spontaan wat ik zelf wilde doen. Ik luisterde naar mijn eigen stem in plaats van altijd naar die van een ander. Eindelijk.
Nu ik gestart ben met het Pieterpad geeft dat weer een hele andere energie, ik vind het machtig mooi dat ik begonnen ben. Ik plan wat trainingsrondjes om mezelf zo het vertrouwen te geven dat ik het kan. Fijn om voldoende kilometers in de benen te hebben. Dat ik alleen op pad ben vind ik lekker, kan ik mijn eigen tempo volgen.
Blaren
De liefste is van de sponsoring, die gaat me naar het volgende startpunt brengen en ik ga vervolgens met de trein weer naar huis. En de daaropvolgende etappe doen we het andersom, ik stap op de trein en start met lopen, hij pikt me op aan het einde. Zo zit het in mijn hoofd tenminste.
Vandaag maakte ik een heerlijk rondje. Ik loop nu vanuit huis ook met een rugzak voor de gewenning. Niet alleen om met dat ding op mijn rug te lopen maar ook ivm de warmte. Vrouw in de overgang namelijk, ik heb het zelden koud en dat ding op mijn rug zorgt voor extra warmte. Daar moet ik dus aan wennen. Tot mijn verbazing liep ik vandaag twee kanjers van blaren op mijn voeten, dat is me in jaren niet gebeurd. Op advies van mijn mede pieterpadlopers heb ik teensokken besteld, ben benieuwd hoe dat gaat.
Keep you posted!