In gedachten zie ik je zitten, eenzaam aan de keukentafel, je hoofd gebogen. Wanhoop en verdriet tekenen hun lijnen in je gezicht. Is er berusting, gelatenheid? Of is daar alleen nog het getik van de klok, seconden die voorbij vliegen terwijl dat ene moment steeds dichterbij komt.
Wat zeg je als woorden ontoereikend zijn. Als je hart bloedt voor die ander, die ander die je meer dan wat ook vast wil houden.
Maar waar troost onmogelijk is.
Voor wie dat leven, dat eens zo rijk en vol liefde voelde, nu onverwacht zo bruut wordt en rauw. Het toont pijnlijk helder de rijkdom van elke nieuwe dag samen.
En dat voel je pas als blijkt dat nog een nieuwe dag samen nooit meer komt.
We dwalen ongemerkt door schijnbaar eindeloze uren. Verliezen onszelf in geneuzel over dat kilootje teveel, over dat salaris dat veel te snel wegsijpelt en steggelen over ‘wat eten we vandaag’. Maar de essentie van het leven is de liefde voor wat ons het meest dierbaar is. Om juist dat af te moeten geven en los te moeten laten is onvoorstelbaar wreed.
Vandaag huilt mijn hart mee….