Jonge moeder

baby

Mijn ruitenwissers staan op standje volle toeren, dit is echt zo’n moment dat ik dolblij ben met mijn oude autootje. Voorzichtig haal ik een jonge moeder in, ze fietst verbeten door de stromende regen. Voor en achterop de fiets zitten diep weggedoken in hun jas twee jonge kindjes. Onmiddellijk brengen mijn gedachten me terug naar de tijd dat onze volwassen dochters nog kindjes waren.


Ik haalde mijn rijbewijs pas toen de jongste drie was, daarvoor deed ik alles lopend of op de fiets. Dat gevoel als je natgeregend en koud de warmte van een zwembad binnenloopt voor de zwemles kan ik zo oproepen. Maar heel veel regen roept ook mooie herinneringen op. Onze oudste zat op de fiets altijd heel dicht tegen mijn rug aangekropen. Als ik tegen de wind in door de regen fietste voelde ik haar altijd knus dicht tegen me aan, onze jongste knikkebollend voor me. Als we dan eenmaal thuis waren pelde ik die twee kleintjes uit hun natte kleren. Met rozige wangetjes zaten ze dan samen op de bank, lekker samen onder een dekentje opwarmen met warme chocolademelk.

Guur weer was ook altijd het perfecte moment om tenten te bouwen in huis. Onder de eettafel of op hun slaapkamer waren de meest knusse plekjes. Ladingen speelgoed werden er dan de tent binnen gesleept. Er moest in worden gepicknickt, het bedtijd verhaaltje moest in de tent worden voorgelezen en het liefste keer twee. En even zo vaak bleef de tent een paar nachtjes bewaard omdat hij echt te mooi was om meteen weg te halen.

Regen

Die laatste maanden van het jaar zaten vol feestjes waar ik net zo van genoot als onze meiden. Het ongeduld van die twee op elf november tot het eindelijk tijd was om de deuren langs te gaan, en de opgewonden sinterklaastijd. Schoentjes zetten en liedjes zingen samen, ik heb mijn hart verpand aan die warme bijzondere periode.

In mijn achteruitkijkspiegel zie ik de jonge moeder langzaam uit het zicht verdwijnen en heel stiekem ben ik jaloers. Want onze dochters zijn al uitgevlogen en zij zit straks lekker met die kleintjes thuis. Ik hoop dat zij er net zo van geniet als ik vroeger altijd deed. 

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *